«Δεν προλαβαίνω! Έχω δουλειά»
Πότε η υπεραπασχόληση σταμάτησε να προκαλεί θαυμασμό; Γιατί η φράση αυτή – της οποίας παραλλαγές της είναι το «άσε, πνίγομαι στη δουλειά»» ή ο «φόρτος εργασίας» – μπαίνει τόσο συχνά στις κουβέντες μας; Είναι αποτέλεσμα της καριέρας μας που εξελίσσεται εντυπωσιακά ή κρύβει την αγωνία μας να απαλλαγούμε από όλο αυτό το βάρος τής υπερπροσπάθειας;
Από την Δέσποινα Σάμψων
Είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε εμείς οι ίδιες στις συζητήσεις μας. Αναλαμβάνουμε δουλειές και σχέδια, είμαστε πράγματι πολυάσχολες και το μόνο που ξεστομίζουμε σε φίλους και συγγενείς μόλις μας ρωτάνε πώς πάμε, είναι αυτή η λέξη ή φράση- κλειδί: «Είμαι απασχολημένη!» ή «Τρέχω και δεν φθάνω…» Ένας όρος που χαρακτηρίζει πολλές εργαζόμενες γυναίκες στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης που συνήθως εργάζονται πολύ περισσότερες ώρες από την αμοιβή τους και σιγά σιγά συνειδητοποιούν ότι αυτό για το οποίο θα έπρεπε να είναι περήφανες – η εργασία – τις υπερφορτίζει. Γυναίκες με προσόντα, εργαζόμενες που έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας και συνειδητοποιούν ότι με μία ακόμα προαγωγή, μία επιπλέον επιβράβευση τα όνειρά τους να ξεφύγουν από την ανεργία γίνονται πραγματικότητα. Μόνο που το τίμημα είναι από την αρχή σκληρό.
Το κόστος της υπεραπασχόλησης
Στην αρχή διαπιστώνουμε ότι μια βόλτα για καφέ πρέπει να προγραμματιστεί ένα μήνα πριν… Μας φαίνεται περίεργο αλλά το εξηγούμε στις παρέες μας και το αποδεχόμαστε όλοι. Μετά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρούμε χρόνο να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να μιλήσουμε με μια φίλη μας μισή ώρα για να χαλαρώσουμε. Η μαμά μας μας έχει χάσει… Έχουμε πει «ναι» σε κάθε ευκαιρία στο πεδίο της επαγγελματικής δραστηριότητάς μας. Έχουμε συμπληρώσει τα πρώτα δέκα χρόνια σκληρής δουλειάς και ξαφνικά ξεστομίζουμε την ίδια δικαιολογία παντού και σιχαινόμαστε τον εαυτό μας.
Εμείς είμαστε αυτές που τρέχουμε έτσι; Ξαφνικά, ο καφές στην κούπα του γραφείου μας φαίνεται πικρός. Σκέτο δηλητήριο. Το παράπονο ξεχειλίζει για τα υπερβολικά ωράρια. Και στο τέλος διαπιστώνουμε ότι ίσως να μην έχει νόημα η ζωή μας, αν βάζουμε σε προτεραιότητα μόνο την καριέρα μας.
Αυτή είναι και η τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στις millenial γυναίκες. Αν και καταφέρνουν και φθάνουν ψηλά σε θέσεις διοίκησης, δεν έχουν καταφέρει να διαχειριστούν την πολύπλοκη σχέση με τις φιλοδοξίες τους. Η καριέρα τους δεν φαίνεται να είναι το μόνο για το οποίο θα ήθελαν να ζουν. Είναι η γενιά που αποκτά ζωή μέσα από τη δουλειά και όλα τα υπόλοιπα περιστρέφονται γύρω από την καριέρα.
Η ζωή δεν είναι η επίτευξη επαγγελματικών στόχων
Μπορεί η επαγγελματική επιτυχία να εξασφαλίζει ένα μεγάλο ποσοστό ευτυχίας αλλά αποτελεί μόνο ένα μικρό κρίκο στην αλυσίδα της ουσιαστικής ευημερίας. Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που θα έπρεπε όλες να εξισορροπούμε τις ανάγκες μας. Δεν υπάρχει λόγος να τιμωρούμε τους εαυτούς μας αν δεν έχουμε πετύχει υψηλά σκορ στις επαγγελματικές επιδόσεις. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε καταλάβει όλες μια θέση διοίκησης στα 30 και κάτι, ούτε είμαστε αποτυχημένες, αν δεν τα έχουμε καταφέρει. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε αγχωμένες μετά από τρελά 10ωρα δουλειάς σε επιπλέον 2ωρα σεμινάρια βελτίωσης των δεξιοτήτων μας. Εμείς είμαστε οι καλύτερες βερσιόν του εαυτού μας και ακόμα κι αν ο τραπεζικός μας λογαριασμός δεν το επιβεβαιώνει, μπορεί να το υπογράψει η γεμάτη καρδιά μας. Οι εξειδικευμένοι σύμβουλοι το έχουν ήδη διατυπώσει καλύτερα: Η πραγματική σοβαρή δουλειά που έχουμε όλοι αναλάβει να κάνουμε είναι μα εντοπίσουμε τι είναι αυτό, το οποίο έχουμε κληθεί να κάνουμε. Για τι είμαστε γεννημένες να κάνουμε. Υπέροχη δεν είναι μία ζωή πίσω από την οθόνη του υπολογιστή.
Εκεί, έξω από τις δουλειές, υπάρχουν μικρές αφορμές για ευτυχία – από μια απλή βόλτα δίπλα στη θάλασσα χωρίς να τσεκάρεις τα e-mails που κατεβαίνουν στο κινητό μέχρι το να πεις «όχι» σε ένα ακόμα project που θα σου στερούσε τα εβδομαδιαία ραντεβού για πιλάτες. Είναι να τηλεφωνήσεις σε μία φίλη ή στη μαμά σου, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, να αράξεις στον καναπέ και να δεις την αγαπημένη σου ταινία, να πας μία εκδρομή. Η επιτυχία δεν κρίνεται από τον γεμάτο λογαριασμό στην Τράπεζα αλλά από το πόσο γεμάτες αισθανόμαστε…
