Balletcore: Επανακτώντας τη θηλυκότητα
Η έμπνευση «του μπαλέτου» έχει αναδειχθεί ως δημοφιλής τάση τής μόδας από το 2022 και όχι μόνο δεν δείχνει σημάδια οπισθοχώρησης, αλλά αντίθετα φαίνεται ότι θα μας συνοδεύσει τουλάχιστον και στην άνοιξη του 2024. Η κομψότητα, η χάρη και η θηλυκότητα αποδίδονταν πάντα στο μπαλέτο. Εξετάζουμε πώς η τάση μπαλέτου επαναπροσδιορίζεται για να προωθήσει τη γυναικεία ενδυνάμωση.
Από τη Μαρία Καλοπούλου
Μια αισθητική εμπνευσμένη από τα κοστούμια μίας παράστασης μπαλέτου και τα ρούχα της πρόβας που φορούν οι μπαλαρίνες, η τάση δίνει έμφαση στην υπερ-θηλυκότητα και την κομψότητα, ενώ παράλληλα είναι άνετη.
Τα ρούχα που φορούν όσες ασπάζονται την τάση περιλαμβάνουν κορμάκια, ζακέτες, οπάκ καλσόν και παπούτσια μπαλαρίνες σε χρώματα όπως απαλό ροζ, γκρι, μαύρο και λευκό.
Η ιστορία ξεκίνησε από τις συλλογές άνοιξη-καλοκαίρι 2022 της Halpern όσο και φθινόπωρο-χειμώνας 2022 της Miu Miu και περιλάμβαναν παπούτσια μπαλέτου στην πασαρέλα.
Ωστόσο, το μπαλέτο έχει επηρεάσει τους σχεδιαστές μόδας για σχεδόν έναν αιώνα. Ένα ζευγάρι παπούτσια μπαλέτου σχεδιασμένα από τον Salvatore Capezio εμφανίστηκε στο εξώφυλλο της Vogue το 1949 για παράδειγμα. Επιπλέον, τα τούλινες τουαλέτες της Coco Chanel εμπνεύστηκαν από τα κοστούμια με φούστα από τούλι που παρουσιάστηκαν στο Μπαλέτο Cotillon το 1932.
Η κληρονομιά του μπαλέτου συνεχίστηκε στον κόσμο τής υψηλής ραπτικής, με σχεδιαστές όπως η Vivienne Westwood και ο Valentino, αλλά είχε χάσει τη δημοτικότητά του στην ευρύτερη κοινωνία μέχρι τη δεκαετία του 1970.
Πολλές γυναίκες απέρριψαν ρούχα που επέβαλλαν τη θηλυκότητα, επιλέγοντας αντ ‘αυτού να φορούν παντελόνια καμπάνα που ρέουν ελεύθερα ή σακάκια με ανδρική επιρροή.
Η πρόσφατη αναβίωση της τάσης του μπαλέτου έχει αντλήσει έμπνευση από τα ρούχα της μπαλαρίνας στα παρασκήνια, σε αντίθεση με τα κοστούμια παράστασης. Η αισθητική τους δίνει έμφαση στην άνεση έναντι της πολυτέλειας, τοποθετώντας τη θηλυκότητα ως κάτι που μπορεί να φορεθεί.
Σήμερα, οι γυναίκες αγκαλιάζουν τη θηλυκότητα με νέο τρόπο
Το μπαλέτο άρχισε να συνδέεται με τη θηλυκότητα στα μέσα του 19ου αιώνα λόγω της ιδιωτικοποίησης του μπαλέτου, της σεξουαλικής εμπορευματοποίησης των χορευτριών και του ανδρικού κοινού.
Άρχισε να θεωρείται ως μια σοβαρή μορφή τέχνης στη δεκαετία του 1920 και παραμένει δημοφιλής μέχρι σήμερα.
Η κριτικός Jennifer M. Miskec υποστηρίζει ότι το μπαλέτο εξακολουθεί να προωθεί τα τοξικά ιδανικά με το να είναι ο «τέλειος χώρος για ιδανική την θηλυκότητα: λεπτά σώματα, φούστες, αφωνία».
Πράγματι, το μπαλέτο παραδοσιακά αποκλείει τους έγχρωμους καθώς και αυτούς που δεν έχουν πολύ αδύνατο σωματότυπο. Μερικοί άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δοξάσει το τοξικό περιβάλλον του μπαλέτου «ρομαντικοποιώντας» την ψυχική ασθένεια που απεικονίζεται σε ταινίες όπως ο «Μαύρος Κύκνος».
Οι αρνητικές πτυχές του μπαλέτου πρέπει να επικριθούν και όχι να δοξαστούν προκειμένου να γίνει η τάση μια ασφαλής και περιεκτική αισθητική.
