Η άνοδος της «ήσυχης πολυτέλειας» και γιατί είναι εδώ για να μείνει
Η «ήσυχη πολυτέλεια», όπως αναφέρεται τώρα από δημοσιογράφους, συντάκτες και κριτικούς μόδας, δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν μη τι άλλο, είναι μια σταθερά του στιλ που εξελίσσεται συνεχώς, ενώ οι πιο δυνατές, πιο έντονες τάσεις βρίσκονται στο επίκεντρο.
Από τη Μαρία Καλοπούλου
Όταν άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος στα γυναικεία περιοδικά (αρκετά χρόνια πριν…) έβλεπα γύρω μου να ξοδεύονται οι μισθοί συναδέλφων στην αγορά επώνυμων τσαντών, παπουτσιών και ρούχων με τη σκέψη ότι τα αξεσουάρ και τα ρούχα με λογότυπο, ήταν τα εισιτήρια για να κερδίσουν… τα νόμιμα διαπιστευτήρια της μόδας.
Μήπως όμως, τελικά δεν είναι ακριβώς αυτό ο ορισμός της πολυτέλειας; Ο διάσημος καθηγητής, (και ειδικός στο μάρκετινγκ των ειδών πολυτελείας) Olivier Roux, ο οποίος είχε εργαστεί για χρόνια στον Dior πριν ενταχθεί στη Σχολή μόδας στο Παρίσι, συνήθιζε να ξεκινά τα μαθήματά του με αυτή τη δήλωση.
«Στη Γαλλία, η πολυτέλεια δεν έχει καμία σχέση με τα φωτεινά, λαμπερά, νέα πράγματα. Τα λογότυπα και τα μονογράμματα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ένα πουλόβερ από κασμίρ από τη Loro Piana. Είναι μια vintage τσάντα Hermes, κατά προτίμηση από τη μητέρα ή τη γιαγιά σας. Είναι ένα κόσμημα κειμήλιο που υπάρχει στην οικογένειά σας για γενιές».
Αυτό που ήθελε να πει είναι ότι το θέμα δεν είναι να αγοράζει κανείς τα ολοκαίνουργια κομμάτια από τη σειρά των καταστημάτων σχεδιαστών κατά μήκος της Λεωφόρου George V και της Champs-Elysées. Ούτε να κουβαλάς τις τσάντες «it» της σεζόν – και όσο μεγαλύτερα είναι τα λογότυπα τόσο το καλύτερο!
Σε αυτόν τον ωκεανό της μόδας πάντοτε υπήρχε μια χούφτα ατόμων, των οποίων το ντύσιμο είχε και έχει κάτι διαφορετικό. Οι Γαλλίδες φόρεσαν όλες, Isabel Marant και Vanessa Bruno, ανακατεύοντάς τα με επιλεγμένα κομμάτια χωρίς λογότυπο από τους Loro Piana, Brunello Cucinelli, Maison Martin Margiela, Ann Demeulemeester και Rick Owens.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα που συνδέεται αμέσως με την ultra chic γαλλική κομψότητα. Καθώς διαβάζω περισσότερα για την τρέχουσα τάση, συνειδητοποιώ ότι όλα τα παραπάνω ήταν μια πρώιμη αντίληψη της λεγόμενης τάσης της «ήσυχης πολυτέλειας».
Σε αντίθεση με παρόμοια κινήματα μόδας, όπως ο μινιμαλισμός και η normcore, η ιδέα της έκφρασης της «ήσυχης πολυτέλειας» έχει περισσότερο να κάνει με τη διάθεση και τη στάση παρά με την αισθητική.
Βεβαίως, αποδίδεται με μια κυρίως ουδέτερη χρωματική παλέτα και οι προσεγμένες γραμμές είναι αναμφισβήτητα χαρακτηριστικές της ήσυχης πολυτέλειας. Κάτω από αυτό, ωστόσο, κρύβεται μια συνεχής, κάποτε σιωπηλή συζήτηση που στηρίζεται στη λειτουργικότητα, την επένδυση και την αληθινή σύνδεση με μια επωνυμία.
Μια γκαρνταρόμπα από ήσυχα αντικείμενα πολυτελείας λαμβάνει υπόψη τις πραγματικές ανάγκες, τις κλίσεις και το στιλ του χρήστη. Δεν είναι ασυνήθιστο αυτές τις μέρες να ακούμε για λάτρεις της μόδας να ντύνονται για τις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ενώ το να βλέπεις influencers να πηγαίνουν στον μανάβη ή να βγαίνουν στην αγορά του Σαββατοκύριακου με 10ποντα τακούνια και κολλητά φορέματα ή προκλητικά ρούχα γενικότερα, μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι το ιδανικό στην πραγματική ζωή.
Εκτός από τη ροή TikTok και Instagram, η αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουμε να πάμε στη δουλειά, να κάνουμε δουλειές και να απολαύσουμε τις χαρές των Σαββατοκύριακων με ρούχα που είναι καλοφτιαγμένα, χωρίς φασαρία, περιποιημένα και εκλεπτυσμένα. Και έτσι κοιτάμε κομμάτια που αποπνέουν «ήσυχη πολυτέλεια».
Επίσης, ραγίζει η καρδιά μου να ακούω ανθρώπους να λένε ότι δεν μπορούν να φορέσουν τα ρούχα… δύο φορές. Είναι σαν να λέμε ότι μέσα σε αυτή την τεράστια γκαρνταρόμπα, ούτε ένα κομμάτι δεν είναι επένδυση! Ούτε ένα κομμάτι δεν είναι αγαπημένο! Όλα είναι της στιγμής και της μίας χρήσης.
Η επένδυση σε κομμάτια μόδας δεν είναι μόνο να ξοδεύεις άφθονα ποσά για ένα ντύσιμο. Αντίθετα, αυτή η νέα νοοτροπία εμπνέει μια πιο προσεκτική και οξυδερκή προσέγγιση στην κατανάλωση μόδας.
Όταν επενδύετε αντί να ξοδεύετε, αγοράζετε ρούχα και αξεσουάρ με υψηλό αντίκτυπο που μπορείτε να φοράτε, ανεξάρτητα από την εποχή και τις τρέχουσες τάσεις.
Αν έπρεπε να είμαστε εντελώς τεχνικοί σχετικά με την ιδέα, πρόκειται για τη μεγιστοποίηση του κόστους ανά φθορά χωρίς να θυσιάσουμε την κομψότητα.
Κι ύστερα είναι και η επένδυση σε ένα συγκεκριμένο σύνολο brands που απηχούν τις ίδιες αξίες δεξιοτεχνίας, αριστείας, παράδοσης και στιλ διαχρονικά.
Αυτό που διακρίνει μία διαχρονική και εκλεπτυσμένη επωνυμία είναι τα υψηλά επίπεδα δεξιοτεχνίας η διαχρονική φινέτσα και μία… αφήγηση. Και οι αφηγήσεις αντηχούν σε μια άπιαστη λέσχη για τους λάτρεις της πολυτέλειας που, με απλά λόγια, είναι «γνώστες».
Είναι πολύ πιστοί καταναλωτές που μπορούν να διακρίνουν και να ανιχνεύσουν κάθε βελονιά, πτυχή, σχέδιο και απόχρωση – και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να επενδύσουν ένα μεγάλο ποσό σε ένα διαχρονικό μαύρο φόρεμα χωρίς λογότυπα ή μονογράμματα. Αυτοί οι διακριτικοί μαθητές… τής κομψότητας μπορούν να «μυρίσουν» την πραγματική πολυτέλεια από ένα χιλιόμετρο μακριά!
