Δέκα ταινίες που σηματοδοτούν την αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς

Όσοι έχουν αγκαλιάσει την αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς θα χαρούν να μάθουν ότι υπάρχουν πολλές ταινίες που την ενσαρκώνουν. Η αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς είναι ένα πολύ πρόσφατο φαινόμενο. Χαρακτηρίζεται από άνεση, ζωή στην παραλία και χαρά! Ευτυχώς για όσους βρίσκουν κάτι ελκυστικό σε αυτήν την προσέγγιση, υπάρχουν πολλές ταινίες, ιδιαίτερα από τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, που αποτυπώνουν τέλεια αυτή τη συγκεκριμένη στάση ζωής, βυθίζοντας τον θεατή σε έναν κόσμο πλούσιας και εκλεπτυσμένης άνεσης.

Από τη Μαρία Καλοπούλου

Είναι από πολλές απόψεις μια καθολική αισθητική, μια αισθητική που αγκαλιάζει τις ταινίες, τη διακόσμηση και τη μόδα. Ταυτόχρονα, καθώς δίνει έμφαση στην άνεση, η παραθαλάσσια αισθητική της γιαγιάς τονίζει επίσης την κομψότητα, αν και όχι με επιδεικτικό τρόπο.

Κάλλιο αργά παρά αργότερα (Something’s Gotta Give) (2003)

Η δεκαετία του 2000 ήταν κάτι σαν μια χρυσή εποχή για τη ρομαντική κωμωδία, και υπάρχουν πολλά ωραία παραδείγματα του είδους από τη δεκαετία αυτή.

Ένα από τα καλύτερα και ένα από τα πιο εμβληματικά παραδείγματα της παράκτιας αισθητικής της γιαγιάς, είναι το Something’s Gotta Give, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Diane Keaton και Jack Nicholson ως δύο μεγαλύτεροι άνθρωποι που καταφέρνουν να ερωτευτούν, παρά το γεγονός ότι είναι εντελώς αντίθετοι.

Σε τέλειο στιλ παραθαλάσσιας γιαγιάς, είναι μια ταινία για τις απολαύσεις της ζωής στην παραλία, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της δράσης διαδραματίζεται στα Hamptons.

Mamma mia! (2008)

Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι υπάρχει κάτι πραγματικά μαγικό στην ταινία Mamma Mia!, ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ της δεκαετίας του 2000. Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό μιούζικαλ και με πρωταγωνίστρια μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ –συμπεριλαμβανομένης της Μέριλ Στριπ– είναι πολύ στην παράδοση της παραθαλάσσιας γιαγιάς.

Εκτός από την πρωταγωνίστρια της Μέριλ Στριπ (κάτι σαν ένα άβαταρ της παραθαλάσσιας γιαγιάς), είναι επίσης μια ταινία που δίνει έμφαση στη χαρά και την ευχαρίστηση, τόσο στα μουσικά της νούμερα όσο και στον εορτασμό του δεσμού μεταξύ μιας μητέρας και της κόρης της.

Julie And Julia (2009)

Η Έιμι Άνταμς έχει παίξει σε πολλές εξαιρετικές ταινίες και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τζούλι και η Τζούλια είναι από τις καλύτερες της. Βασισμένο στα ομώνυμα απομνημονεύματα, ακολουθεί τον χαρακτήρα της καθώς αναπλάθει τις συνταγές της διάσημης σεφ Τζούλια Τσάιλντ (την οποία υποδύεται η Μέριλ Στριπ).

Οι ερμηνείες από την Έιμι Άνταμς και την Μέριλ Στριπ είναι άψογες –η τελευταία καταφέρνει να μετουσιώσει σχεδόν τον ατόφιο χαρακτήρα της του Child– και η έμφαση στη δύναμη του φαγητού είναι βέβαιο ότι θα αρέσει σε όποιον αγαπά αυτή τη συγκεκριμένη πτυχή της παραθαλάσσιας αισθητικής της γιαγιάς.

Ηλιόλουστος έρωτας (Under The Tuscan Sun) (2003)

Μια βασική πτυχή της παραθαλάσσιας γιαγιάς είναι η έμφαση που δίνει στην εύρεση του εαυτού της και στην ανακάλυψη νέων τρόπων απόλαυσης από τον κόσμο και το τι έχει να προσφέρει. Όλα αυτά αποτυπώνονται ανάγλυφα  στο Under the Tuscan Sun.

Mε πρωταγωνίστρια την Diane Lane, όπως πολλές άλλες ταινίες για τις… παραθαλάσσιες γιαγιάδες, βασίζεται στο ένα ομώνυμο βιβλίο-απομνημονεύματα της Frances Mayes.

Εστιάζει σε μια γυναίκα που αγοράζει μια βίλα στην Τοσκάνη, αφού ανακαλύπτει τη μοιχεία του συζύγου της. Είναι μια ταινία με ρομαντικά γυρίσματα και καλές ερμηνείες που υπενθυμίζει στον θεατή να αφιερώσει χρόνο για να απολαύσει τις απλές χαρές της ζωής.

Νύχτες στη Ροδάνθη (Nights In Rodanthe) (2008)

Πολλές από τις ταινίες που ενσωματώνουν καλύτερα την αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς τείνουν να έχουν ρομαντικό χαρακτήρα και οι «Νύχτες στη Ροδάνθη» δεν αποτελούν εξαίρεση.

Σε αυτήν την περίπτωση, εστιάζει στο ισχυρό ειδύλλιο μεταξύ της Adrienne Willis (Νταϊάν Λέιν) και του Dr. Paul Flanner (Ρίτσαρντ Γκιρ). Αν και υπάρχουν ορισμένα στοιχεία της πλοκής που μπορεί να αισθάνονται λίγο τραβηγμένα, ιδιαίτερα από την άποψη του 2022– η ταινία εξακολουθεί να καταφέρνει να μαγέψει και υπάρχει μια αναμφισβήτητη χημεία μεταξύ του Γκιρ και της Λέιν.

Κλαμπ χωρισμένων γυναικών (The First Wives Club) (1996)

Υπάρχουν πολλές σταρ που συνδέονται με την παραθαλάσσια αισθητική της γιαγιάς, αλλά καμία τόσο όσο η Νταϊάν Κίτον. Σε αυτήν την ταινία, συνοδεύεται από την Γκόλντι Χον και την Μπέτι Μίντλερ, οι οποίες ενώνονται για να αντεπιτεθούν στους πρώην συζύγους τους.

Υπάρχει μια αναμφισβήτητη χημεία μεταξύ των τριών πρωταγωνιστριών, που εμφανίζονται ως γυναίκες αποφασισμένες να πάρουν τον έλεγχο των πεπρωμένων τους και που, κατά τη διάρκεια της ταινίας, σφυρηλατούν μια εξαιρετική φιλία μεταξύ τους. Εξίσου σημαντικό, η ταινία επιτρέπει επίσης στις γυναίκες να επιδείξουν τα σημαντικά κωμικά ταλέντα τους.

Chocolat (2000)

Μια βασική πτυχή της αισθητικής της παραθαλάσσιας γιαγιάς είναι η έμφαση που δίνει στο φαγητό και η δύναμη της κουζίνας να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Αυτό είναι που κάνει το Chocolat τόσο τέλειο παράδειγμα του είδους, εστιάζοντας όπως κάνει σε μια μυστηριώδη σοκολατοποιία που έρχεται σε ένα απομακρυσμένο γαλλικό χωριό και ανατρέπει την ειρηνική ζωή του, αναστατώνοντας τον δήμαρχο στην πορεία.

Η Ζιλιέτ Μπινός δίνει αποχρώσεις και νόημα στην ερμηνεία της με μία μεταξένια «σοκολατένια» αρμονία. Μαζί της κι άλλοι σπουδαίοι ηθοποιοί, συμπεριλαμβανομένης της Τζούντι Ντεντς (η ίδια είναι ένα είδωλο της αισθητικής της παραθαλάσσιας γιαγιάς) και του Τζόνι Ντεπ.

Τσάι με τον Μουσολίνι (Tea With Mussolini) (1999)

Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται παράξενο να σκεφτεί κανείς ότι μια ταινία που διαδραματίζεται στην Ιταλία κατά την άνοδο του Μουσολίνι θα ταίριαζε στην αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς.

Ωστόσο, το κάνει ακριβώς επειδή εστιάζει τόσο έντονα στις ζωές και τις επιθυμίες των γυναικών που αποτελούν την ομογενειακή κοινότητα στην Ιταλία. Για να προσθέσει στην αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς, περιλαμβάνει στο καστ του πολλές από αυτές που θα μπορούσαν να ταυτιστούν με την αισθητική αυτή, όπως η Τζούντι Ντεντς και η Μάγκι Σμιθ.

Τα κορίτσια του ημερολογίου (Calendar Girls) (2003)

Παρόλο που πολλές από τις ταινίες που προσελκύουν την αισθητική της παραθαλάσσιας γιαγιάς είναι αμερικανικής προέλευσης, το Calendar Girls αποτελεί εξαίρεση, καθώς διαδραματίζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Με επικεφαλής την Έλεν Μίρεν (σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της), εστιάζει σε μια ομάδα γυναικών που έχουν σκοπό να συγκεντρώσουν κεφάλαια για την έρευνα για τον καρκίνο δημιουργώντας ένα γυμνό ημερολόγιο.

Έχει μια συγκρατημένη αίσθηση του χιούμορ που είναι πιο ευχάριστο από το απλό γέλιο-δυνατό κέφι, και υπάρχει μια αναμφισβήτητη ζεστασιά και γενναιοδωρία σε αυτό που ενισχύεται περαιτέρω από το εξαιρετικό καστ του.

The Best Exotic Marigold Hotel (2011)

Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, το The Best Exotic Marigold Hotel διαδραματίζεται σε ένα ξενοδοχείο στην Ινδία, όπου πηγαίνουν αρκετοί Βρετανοί συνταξιούχοι, πιστεύοντας ότι είναι ένας κομψός οίκος ευγηρίας.

Αν και τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμεναν, σύντομα δημιουργούν δεσμό μεταξύ τους, παρόλο που όλοι πρέπει να παλέψουν με τα μυστικά της ζωής τους. Όπως κι άλλες ταινίες για… παραθαλάσσιες γιαγιάδες, έχει μια ζεστασιά και μια τρυφερότητα πνεύματος, ενώ διαθέτει επίσης μερικές εξαιρετικές ερμηνείες από την Judi Dench, την Maggie Smith και την Penelope Wilton.