“Το βεραμάν φόρεμα” της Άννας Βαγενά

Στις 30 Μαρτίου του 2024 πραγματοποιήθηκε στο θέατρο “Μεταξουργείο” η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της Άννας Βαγενά “Το βεραμάν φόρεμα”, από τις εκδόσεις “Όταν” και στην συνέχεια η ομότιτλη παράσταση σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της ίδιας. Για το βιβλίο μίλησαν ο κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας και η δημοσιογράφος Αριστούλα Ζαχαρίου.

ΑΡΩΝΙΑΔΑ ΠΟΠΗ

Ο κ. Μπούρας χαρακτήρισε το έργο ως δραματικό μονόλογο, νατουραλιστικό έργο κομμένο σε φέτες έναντι στον ωμό ρεαλισμό. Ένα ανάγνωσμα που φέρει ήδη μέσα του σκηνοθετικά και λαϊκά στοιχεία μιας όμορφης και μεγάλης τέχνης. Ένα κείμενο που δύσκολα θα μπορούσε να ερμηνευτεί από άλλον, καθώς περιέχει την μοναδική βιοσυχνότητα της επί πολλά χρόνια καταξιωμένης ηθοποιού.

Η κα Ζαχαρίου ασχολήθηκε κυρίως με την ιστορία της ηρωίδας του βιβλίου. Αναφέρθηκε στα προβλήματα και τα αδιέξοδα της τρίτης ηλικίας στον τόπο μας. Το καυτό θέμα του οίκου ευγηρίας, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ευλογία για μια γυναίκα που δε χωρούσε στο σπίτι της οικογένειας του υιού της. Εκεί συνάντησε έναν εκ πεποιθήσεως μοναχικό άνδρα, όπου πλέχτηκε το σενάριο του τελευταίου έρωτα της ζωής τους. Όμως η μάστιγα του Κορονοϊού δεν τους επέτρεψε να τον χαρούν πέραν των τριών μηνών. Ικανό όμως διάστημα να διανθιστεί η τελευταία πράξη της ζωής τους.

Η ευλογημένη τελευταία πράξη

Στην παράσταση με τον μονόλογό της, η Άννα Βαγενά ήταν εξαιρετική, όπως εξάλλου μας συνηθίζει. Ψυχή και συναίσθημα πλημμύρισε το χώρο καθ’ όλη την διάρκεια του μονολόγου. Ο θεατής, εύκολα μπορούσε να δακρύσει, καθώς το θέμα αφορά τον καθένα μας, είτε από την πλευρά του παιδιού, είτε από την πλευρά του γονιού. Η μάνα προσπάθησε να μην βαρυγκομήσει ποτέ με τον μοναχογιό της. Το μόνο που ήθελε και το έκανε πράξη με κάθε τρόπο, ήταν η ευτυχία του. Ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό της να αισθανθεί ότι δεν τη νοιάζεται. Ευλογήθηκε μάλιστα να γίνει γιαγιά, πράγμα που πλημμύρισε την ψυχή της με ευγνωμοσύνη.

Δείτε Επίσης

«Για κάθε Έξω κι ένα Μπισκότο»!

Πιέστηκε και καταπιέστηκε περισσότερο στην αποθηκούλα του σπιτιού, δίχως κανένα δικαίωμα για γνώμη και δράση, παρά με την μεταφορά της σ’ ένα δωμάτιο της “Ηλιαχτίδας”. Εκεί ένοιωσε ελεύθερη, μπήκε στο πρόγραμμα, συναναστράφηκε με άλλους συνομήλικους κι εργαζόμενους, μια ελευθερία που ποτέ πριν δεν είχε την ευκαιρία να βιώσει. Μίλησε για τη ζωή της και ευλογήθηκε να νιώσει ένα τελευταίο, αμοιβαίο ερωτικό σκίρτημα. Στην Τρίτη ηλικία όμως, το μέλλον κονταίνει επικίνδυνα.

Η πανδημία αδυσώπητη. Στις 24 Απριλίου του 2020, ανάμεσα στους 101 νεκρούς βρισκόταν κι ο Φώτης. Το τραγικό για εκείνη ήταν, ότι ξεψύχησε μόνος στην εντατική, καθώς τα παιδιά της δεν της επέτρεψαν να τον φέρει μαζί της στο άδειο διαμέρισμα όπου της παραχώρησαν, αφού έκλεισε το γηροκομείο. Εκείνοι είχαν μετακομίσει στο εξοχικό τους καθ’ όλη την διάρκεια της καραντίνας.

Ο Φώτης αρρώστησε στο γηροκομείο, καθώς δεν είχε κανέναν στον κόσμο να τον φιλοξενήσει, μέχρι που μεταφέρθηκε στην εντατική. Πίσω, στον φύλακα της “Ηλιαχτίδας” άφησε ένα γράμμα για εκείνη, την εξομολόγηση του έρωτά του, που ποτέ δεν της είχε εκφράσει κατ΄ ιδίαν. Η Ειρήνη, ρούφηξε με πάθος όλα αυτά που της επιφύλαξε η ζωή σαν τελευταία πράξη. Βρισκόταν τώρα πια μόνη σ’ ένα άδειο διαμέρισμα, αλλά πλήρης, έτοιμη για την μετάβαση.