Η υποτιμημένη αξία της ρουτίνας!

Είδα τις προάλλες το Paterson, τη νέα ταινία του αγαπημένου Tζιμ Τζάρμους. Ένας οδηγός λεωφορείου γράφει ποιήματα στο πόδι και αγαπάει την γυναίκα με την οποία συζεί. Τόσο απλά. Και με αυτή την ταινία σαν αφορμή, μπήκα σε σκέψεις, ίσως και αναθεωρήσεις…

Aπό τη Σοφία Κροκίδα

Άλλοι χαρακτήρισαν το Paterson μία όμορφη ταινία, κάποιοι άλλοι, αργή και κάποιοι καταθλιπτική. Προσωπικά την λάτρεψα. Και καθώς μου έκαναν εντύπωση κάποια χλιαρά σχόλια, θέλησα να μάθω τι “είδε” ο καθένας σε αυτή την ταινία. Σε κάθε συζήτηση που έκανα άκουγα τη λέξη “ρουτίνα”. Αυτή ακριβώς η λέξη έκανε κάποιους ίσως να χασμουρηθούν ή να ξεφυσήξουν.

Δεν έχουμε μάθει φαίνεται να βλέπουμε την πραγματική ζωή στη μεγάλη οθόνη. Εκεί βλέπουμε μόνο ιππότες και πριγκίπισσες, μόνο συναρπαστικές αλλαγές και έρωτες παθιασμένους.

Τα λίγα χρήματα, τα ασιδέρωτα πουκάμισα, οι φθαρμένοι τοίχοι και τα φιλιά στο μέτωπο μάλλον μας τρομάζουν, γιατί είναι η ζωή που κατά βάση κάνουμε. Και αφού οι ταινίες συνήθως, δεν μας δείχνουν αυτή τη ζωή, ε τότε, μάλλον η ρουτίνα στη σχέση δεν είναι και τόσο αξιόλογη. Σωστά; Λάθος.

Η ρουτίνα δεν πρέπει να μας τρομάζει!

Καθώς ρουτίνα δεν είναι μια λέξη αρνητική από μόνη της, αλλά μια λέξη που παίρνει τις αποχρώσεις που εμείς της δίνουμε. Γράφονται συνεχώς άρθρα επί άρθρων για το πώς θα διώξουμε τη ρουτίνα από τη σχέση μας και για το πώς θα κάνουμε τον σύντροφό μας να μη βαρεθεί στην καθημερινότητα δίπλα μας. Ίσως όμως θα έπρεπε να μας τρομάζει καλύτερα η απουσία της. Γιατί η ρουτίνα, όταν είναι υγιής είναι όμορφη και ξεκούραστη σαν έναν χορό που χορεύεις χρόνια. Η ρουτίνα σε μία σχέση θέλει δύο ανθρώπους πάντα, δύο ανθρώπους που ερωτεύτηκαν και τώρα αγαπιούνται, και γίνονται σιγά σιγά ένα μέσα από πράξεις και συνήθειες που ενώνουν τις καθημερινότητές τους. Και ακριβώς αυτή η μοιρασμένη καθημερινότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το αίσθημα της οικειότητας. Αυτό που δηλαδή όλοι ψάχνουμε.

Κανείς δεν αμφισβητεί το μαγευτικό ξεκίνημα μιας νέας σχέσης. Είμαστε στα καλύτερά μας εσωτερικά και εξωτερικά, και κάθε μέρα έχει να μας δώσει κάτι καινούριο. Τα μικρά πράγματα μας φαίνονται τεράστια, όταν είμαστε με τον νέο μας σύντροφο, ένας καφές στο χέρι, μία ταινία στο σπίτι κάτω από τα σκεπάσματα, μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Στην αρχή της σχέσης μπορεί να κάνουμε κάποια πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα κάναμε, μπορεί για χάρη του καλού μας να πάμε σε έναν αγώνα μπάσκετ ή αυτός για χάρη μας να φάει στο αγαπημένο μας ινδικό και να χαμογελάει καθώς τον καίνε τα καρυκεύματα, αλλά ακόμα και τότε, αυτό που αδημονούμε να αποκτήσουμε μεταξύ μας είναι μία καθημερινότητα, μια ρουτίνα…

Ποια είναι τα «θέλω» σας όταν ξεκινάτε μια σχέση;

Πόσες φορές επιθυμήσατε απλά να κοιμηθείτε και να ξυπνήσετε μαζί, πόσες φορές υποσχεθήκατε να του μαγειρέψετε, πόσες φορές είπατε πως θέλετε απλά να μείνετε στο σπίτι και να ακούσετε μουσική ή να περπατήσετε χέρι- χέρι καθώς κρυώνει ο καφές στο πλαστικό; Κι αν όλα αυτά τα απλά, μικρά, καθημερινά πράγματα που κάνετε σε κάθε σχέση δεν είναι ρουτίνα, τότε τι είναι;  Γιατί λοιπόν μετά από λίγους μήνες παραπονιόμαστε και προσπαθούμε διακαώς να αποβάλουμε από τη σχέση μας όσα σκόπιμα της δώσαμε;

Μήπως μας φταίει… η ταχύτητα;

Μέρος της απάντησης ίσως βρίσκεται σε μία από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν την εποχή στην οποία ζούμε: Η ταχύτητα. Όλα πλέον γίνονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε ούτε να ζήσουμε από την αρχή έως το τέλος μία κατάσταση, ούτε να την καταλάβουμε 100%. Γνωρίζουμε κόσμο γρήγορα, φλερτάρουμε γρήγορα, ενθουσιαζόμαστε, ερωτευόμαστε και ύστερα βαριόμαστε, γιατί ξέρουμε ότι εκεί έξω υπάρχουν τόσα νέα πράγματα να μας περιμένουν, τα οποία ίσως είναι πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε απ΄ ό,τι η τελευταία μας επιλογή. Άρα γιατί να μένουμε στο παλιό; Στη σύγχρονη κοινωνία, ο τέλειος εαυτός μας το θεωρεί υποτιμητικό να δώσει χρόνο για να δει τη σχέση του να παίρνει μορφή, ενώ στον έξω κόσμο ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει ανθρώπους και συνήθειες με ταχύτητα φωτός…

Άλλο πράγμα ο συμβιβασμός, άλλο η υπομονή!

Κι ενώ ο χειρότερος σύμβουλος μιας σχέσης είναι ο συμβιβασμός, δεν πρέπει να τον συγχέουμε με τον σπουδαιότερο σύμμαχό μας, τη μαγική λέξη που σπάνια πια βάζουμε στη σχέση μας, την υπομονή. Χρειάζεται χρόνος για να χτίσουμε μια σχέση, χρειάζεται χρόνος για να μάθουμε τον σύντροφό μας, χρειάζεται χρόνος για να ταιριάξουμε στα μεγάλα και στα μικρά πράγματα. Το να στέκεσαι δίπλα στον σύντροφό σου όταν έχει τις κλειστές του και δεν θέλει να βγει για ποτό δεν σημαίνει ότι συμβιβάζεσαι αλλά ότι τον αγαπάς και δίνεις λιγότερη σημασία σε κάτι μικρό. Το να μην φεύγεις από μια σχέση επειδή το ταίρι σου περνάει μια δύσκολη περίοδο στη δουλειά και έχει επικεντρωθεί σε αυτήν δεν σε βάζει “από κάτω”, απλά σε μαθαίνει να είσαι υπομονετική για τα καλύτερα που έρχονται. Η ζωή δεν είναι χολιγουντιανή ταινία, για να γίνονται μόνο εντυπωσιακά πράγματα σε μία σχέση. Η ζωή είναι οι μοιρασμένες συνήθειες που φέρνουν δύο ανθρώπους κοντά και τους κάνουν ζευγάρι. Επενδύστε με υπομονή και καλή διάθεση στη ρουτίνα και μην την πολεμάτε, κι αυτή θα γίνει αυτό που ήταν στην αρχή. Μικρά καθημερινά πράγματα που μοιράζεστε με χαμόγελο γιατί είστε απλά μαζί!