Multitasking: Ο όρος που γνωρίζει καλά η σύγχρονη γυναίκα!

Από πού να αρχίσει κανείς… Πρέπει να είμαι καλή μητέρα, καλή σύζυγος, αποδοτική στη δουλειά μου, να μαγειρεύω καλά, να είμαι πάντα ευδιάθετη, να φροντίζω τον εαυτό μου… η λίστα είναι ανεξάντλητη! 

Από τη Φαίη Αθουσάκη

Ανεξάρτητα με τη σειρά ιεραρχίας για την καθεμία από εμάς, η σύγχρονη γυναίκα έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με μία σειρά από ζητήματα, στα οποία, αν μη τι άλλο καλείται να αποδώσει το maximum της ενέργειας και των δυνατοτήτων της. Αν και στο τέλος της ημέρας συνήθως μένουμε με ένα τεράστιο παράπονο, πονοκέφαλο, πόνο στη μέση… Γιατί το τραβάμε όλο αυτό;

Από ιστορικής πλευράς. Μέγα λάθος. Μέγα λάθος; Οι γυναίκες διεκδίκησαν μία ισάξια με τους άνδρες θέση στην κοινωνία, κρατώντας όλα όσα κατείχαν έως εκείνη τη στιγμή, μεταπηδώντας σε μία κατάσταση ταχείας εναλλαγής διαφορετικών καθηκόντων, ξενιστί multitasking, όπως επίσης  και πολλών κοινωνικών ρόλων  με κανόνες που είχαν θεσπιστεί από άνδρες. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ανατρέξουμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην κυβερνητική καμπάνια των ΗΠΑ που αποτυπώθηκε μέσα από την εμβληματική αφίσα με την γυναίκα εργάτρια “Rosie the Riveter“. Με λίγα λόγια τη στιγμή κατά την οποία οι Αμερικανοί άνδρες καλούνταν να τα αφήσουν όλα για να υπηρετήσουν στις στρατιωτικές δυνάμεις, τα εργοστάσια πολέμου έπρεπε να συνεχίσουν την παραγωγή. Έτσι χιλιάδες γυναίκες που δεν είχαν εργαστεί ποτέ εκτός σπιτιού, κλήθηκαν να συνδράμουν και να εργαστούν στη γραμμή παραγωγής της πολεμικής βιομηχανίας σε όλες τις αναγκαίες θέσεις, από γραφεία μέχρι εργοστάσια, κάτι που το έφεραν εις πέρας, εκπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το πατριωτικό τους καθήκον.

Από πολιτικής πλευράς πρόσφατα στην Ελληνική Βουλή μία ομάδα γυναικών βουλευτών κατήγγειλαν ότι παρατηρούνται εντός Κοινοβουλίου φαινόμενα σεξιστικής συμπεριφοράς και διάκρισης λόγω φύλου από ομάδα ανδρών συναδέλφων τους. Δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε. Αλλά η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Οι σύγχρονες Εκκλησιάζουσες έχουν να διανύσουν ακόμα έναν μακρύ και τραχύ δρόμο για να κατακτήσουν τον σεβασμό των ανδρών. Σε αυτή τη διαδρομή τα highheels,  δεν βοηθούν, οι προτεραιότητες μπερδεύονται και ο στόχος χάνεται.

Από επιστημονικής πλευράς, η μία έρευνα διαδέχεται την άλλη. Οι μελέτες πολλές, αλλά το συμπέρασμα ένα. Τα σκήπτρα του multitasking τα κρατούν γυναίκες. Αποδεικνύεται ότι είναι πολύ πιο οργανωμένες όταν καλούνται να εκτελέσουν παράλληλα μία σειρά από εργασίες, ακόμα και υπό συνθήκες πίεσης. Διαθέτουν περισσότερο χρόνο να σκεφτούν πώς θα ενεργήσουν, ενώ την ίδια στιγμή οι άνδρες βουτάνε παρορμητικά, δίχως να έχουν σχεδιάσει τη μεθοδολογία τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μία ενδιαφέρουσα επιστημονική προσέγγιση αποδίδει το συμπέρασμα στην εξελικτική θεωρία. Ο άνδρας-κυνηγός είχε υπό την ευθύνη του να φέρει τροφή στο σπίτι, ενώ την ίδια στιγμή η γυναίκα έπρεπε να φέρει εις πέρας όλες τις υπόλοιπες αρμοδιότητες εντός της εστίας. Στην εποχή μας, ιδιαίτερα στον εργασιακό στίβο, οι γυναίκες προτιμούνται. Μια ενδιαφέρουσα νέα μελέτη που διενεργήθηκε από την ICAP δείχνει ότι ο αριθμός των γυναικών που διοικεί επιχειρήσεις συνεχώς αυξάνεται. Δείτε το ενδιαφέρον αναλυτικό άρθρο γυναίκες στο τιμόνι των επιχειρήσεων [ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ].

Από θρησκευτικής πλευράς, θεωρείται «ασέβεια» να μην εκτιμάς  όσα έχεις ήδη κατακτήσει και ταυτόχρονα να είσαι ευγνώμων που έχεις υγεία στο περιβάλλον σου, παρά τα προβλήματα που προκύπτουν από την καθημερινή multitasking ζωή και τις επιπτώσεις που προκαλεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό όμως στην πραγματικότητα ισχύει και αποτελεί πηγή άντλησης δύναμης. Βέβαια ένα βήμα παραπέρα ενώ η ορθόδοξη εκκλησία ιστορικά έχει «αναγνωρίσει» το μεγαλειώδες της γυναικείας φύσης (βλ. Παναγία, Μαρία Μαγδαληνή, αγίες, οσίες κ.λπ.), εξακολουθεί να κρατάει μακριά τις γυναίκες από το ιερατείο. Το προπατορικό αμάρτημα καλά κρατεί εν έτη 2014 μ.Χ.

Εντέλει, ανεξάρτητα από κοινωνικά «κολλήματα», ιστορικούς κομβικούς σταθμούς και επιστημονικές διαπιστώσεις, μία αρκετά μεγάλη μερίδα ανδρών στις μέρες μας έχουν κάνει πολύ σημαντικά βήματα, ώστε να βρουν ισορροπία με το γυναικείο φύλο στη σύγχρονη καθημερινότητα. Και εδώ τίθεται ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Υπάρχει περίπτωση οι γυναίκες να λειτουργούν ως τροχοπέδη σε αυτήν την προσπάθεια; Μήπως παραείμαστε συγκεντρωτικές; Μήπως θέλουμε να έχουμε πάντα τον έλεγχο, όπως επίσης και την τελευταία κουβέντα;

Με άλλα λόγια ενώ εισήλθαμε σε ρόλους με κανόνες που καθορίστηκαν από άνδρες,(το μόνιμό μας παράπονο), όταν εκείνοι θέλουν να μπουν σε δικά μας χωράφια εμείς τους δίνουμε την ελευθερία να αυτοσχεδιάσουν και να δοκιμαστούν με τον δικό τους τρόπο;

Τελικά δεν είναι παιχνίδι εξουσίας και υποταγής, αλλά άσκηση ισορροπίας. Το αντέχετε;