Εσείς μιλάτε κι εκείνα δεν ακούν;
Η υπακοή των παιδιών απέναντι στους γονείς γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση, καθώς τα βλαστάρια μας από πολύ μικρή ηλικία αποφασίζουν πως μπορούν να διαχειρίζονται αυτόνομα τα θέματα τους. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους;
Από την Άντζελα Μολφέτα
Είναι φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας, τα παιδιά να γίνονται όλο και πιο ανυπάκουα στις εντολές μας. Σε απλές, καθημερινές καταστάσεις μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να μοιάζει αθώα, αλλά όταν τα θέματα αφορούν δυσκολότερες περιπτώσεις, τότε και οι συνέπειες μπορεί να είναι αρκετά επώδυνες για όλα τα μέλη της οικογένειας.
Οι δέκα συμβουλές που ακολουθούν, φαίνεται πως μπορούν να μας βοηθήσουν τόσο στη βελτίωση των μεταξύ μας σχέσεων, όσο και στην ανάπτυξη μια υπεύθυνης στάσης των παιδιών απέναντι σε κάθε ζήτημα.
1. Δεν φωνάζουμε
Ο υψηλός τόνος της φωνής μας και οι άναρθρες κραυγές, δεν βοηθούν κανένα είδος επικοινωνίας. Το να μαλώνουμε τα παιδιά μας φωνάζοντας για μικροπράγματα, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να γίνουν πιο επιθετικά και πεισματάρικα. Ακόμα και όταν δεν φωνάζουμε, όμως, αλλά τους μιλάμε με σαρκασμό και ειρωνεία, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Το κλειδί είναι να τους εξηγήσουμε τα θέματα με ηρεμία, σε χαμηλούς τόνους και κοιτάζοντας τα κατάματα. Εάν μάλιστα, μοιραστούμε μαζί τους και τους προβληματισμούς τους, θα κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς εξομάλυνση των σχέσεων μας.
2. Εκφράζουμε τα συναισθήματα και τις προσδοκίες μας
Εάν μοιραστούμε τα συναισθήματα μας με τα παιδιά μας, το πιθανότερο είναι να μας ακούσουν με προσοχή. Το ίδιο θα συμβεί εάν τους μιλήσουμε και για τις προσδοκίες ή εάν ρωτήσουμε τα ίδια για τα όνειρά τους. Κάθε παιδί θέλει να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των γονιών του και κάθε γονέας επιθυμεί να βοηθήσει το παιδί του στην εκπλήρωση των ονείρων του.
3. Δεν συγκρίνουμε ποτέ τα παιδιά μας με άλλα παιδιά
Είναι σαν να κινούμε κόκκινο πανί σε αναστατωμένο ταύρο! Οι συγκρίσεις, γενικά δημιουργούν χάσμα επικοινωνίας. Καλύτερα, ας συζητήσουμε για τα ενδιαφέροντα του, με τι του αρέσει να ασχολείται και να το ενθαρρύνουμε προς αυτές τις κατευθύνσεις. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε την εμπιστοσύνη του και θα έχει τη διάθεση να συζητάει μαζί μας πιο συχνά.
4. Μιλάμε απλά και με ακρίβεια
Όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τα βλαστάρια μας είναι καλό να μην χρησιμοποιούμε πομπώδεις και σοβαρές εκφράσεις. Μιλάμε όσο γίνεται πιο απλή και άμεση γλώσσα. Προτιμάμε μικρές προτάσεις και περιμένουμε την αντίδραση του παιδιού μας, ενώ μια ερώτηση του τύπου «τι λες κι εσύ;», «δεν νομίζεις το ίδιο;», κ.λπ. θα ενισχύσουν τον διάλογο. Σε πολύ σοβαρά θέματα διατηρούμε έναν τόνο σιγουριάς, χωρίς έντονες διακυμάνσεις, και κάνουμε το ζήτημα σαφές σύντομα, ώστε και το παιδί μας να αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης.
5. Γινόμαστε και πάλι παιδιά
Είναι λογικό τα παιδιά να επηρεάζονται περισσότερο από άτομα της ηλικίας τους. Το να προσπαθήσουμε να γίνουμε και πάλι παιδιά είναι μια σημαντική κίνηση ώστε να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης τους, τις προτεραιότητες τους και γενικά, να αποκτήσουμε καλύτερη επικοινωνία. Το πιο σημαντικό όμως, είναι πως όταν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος με τα παιδιά μας, τότε εκείνα μοιράζονται πολύ ευκολότερα τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή τους, με αποτέλεσμα να χτίζουμε από κοινού μια μοναδική σχέση που στηρίζεται στις πιο γερές βάσεις.
6. Λέμε περισσότερα ΝΑΙ από όσα ΟΧΙ
Όσο περισσότερο απαντάμε με ένα Όχι στις καθημερινές ανάγκες των παιδιών μας, τόσο περισσότερο μεγαλώνουμε την απόσταση μεταξύ μας. Και όπως γνωρίζουμε, συνήθως, παίρνουμε ό,τι δίνουμε, οπότε και η αρνητική στάση τους απέναντι μας είναι κατά κάποιον τρόπο αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Μετατρέποντας όλο και περισσότερες αρνητικές απαντήσεις μας σε θετικές, ενισχύουμε τη σχέση μας. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να δεχόμαστε οποιοδήποτε αίτημά τους. Ακόμα και όταν διαφωνούμε, το κυριότερο είναι να τους δείξουμε πως δεν το απορρίπτουμε, αλλά εξηγούμε τους λόγους που δεν είναι δυνατή η εκπλήρωση του τη δεδομένη στιγμή.
7. Ελέγχουμε διαρκώς τον τρόπο που επικοινωνούμε
Μην δίνετε ακατάπαυστα εντολές! Ο τόνος της φωνής μας, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, ακόμα και η γλώσσα του σώματος παίζουν σημαντικό ρόλο. Ο τόνος της φωνής μας πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ήρεμος και σταθερός, ειδικά τις πρώτες φορές που θέλουμε να περάσουμε μια νέα μας πρόταση. Ερχόμενοι στο ίδιο επίπεδο με το παιδί μας ή όσο γίνεται πιο κοντά, δίνουμε την ευκαιρία στη γλώσσα του σώματος μας να λειτουργήσει με απόλυτο θετικό τρόπο.
8. Είμαστε ειλικρινείς και επεξηγηματικοί
Προσπαθούμε να μην υπογραμμίζουμε τα λάθη τους με δεικτικό τρόπο. Αναφέροντας απλά το γεγονός, δώστε τη δυνατότητα να εξακριβώσουν από μόνα τους πως με μια διαφορετική συμπεριφορά από μέρος τους θα είχαν κι ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα, προσφέροντάς τους όλο και περισσότερες πληροφορίες για ένα θέμα, τους δίνουμε την ευκαιρία να θέλουν να το αναλύσουν και να το συζητήσουν μαζί μας.
9. Επενδύουμε στην επιβράβευση
Όσο περισσότερο επαινούμε το παιδί μας για τις θετικές του ενέργειες, τόσο περισσότερο το παρακινούμε να λειτουργεί με ενθουσιασμό και να φέρνει σε πέρας τα θέματα του όλο και πιο αποτελεσματικά. Μην ξεχνάμε πως η καρδιά του παιδιού μας είναι καθαρή, όπως ένα κατάλευκο χαρτί όπου θα καταγράφει σιγά-σιγά τα συναισθήματα του, τα οποία και ευχόμαστε να είναι όσο γίνεται πιο θετικά.
10. Μαθαίνουμε να ακούμε
Σε κάθε σχέση το να μπορούμε να ακούμε είναι, ίσως, η πιο σημαντική κίνηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Έχουν την ανάγκη και το δικαίωμα να τους δίνουμε χρόνο ώστε να μπορούν να εκφράσουν τις ιδέες, τις ελπίδες, τα γεγονότα που συνέβησαν στην καθημερινότητα τους. Με τη δική μας προτροπή θα είναι εύκολο να μιλήσουν για τους φίλους τους, τη σχολική τους ζωή ή τους προβληματισμούς τους κι έτσι, θα νιώθουν πάντα με βεβαιότητα πως είμαστε πάντα εκεί για να τους ακούσουμε, ό,τι κι εάν έχουν να μας πουν.
