Ο ρόλος του πατέρα στην ανάπτυξη των παιδιών
Η σημασία για τον ρόλο του πατέρα στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, μόλις τα τελευταία χρόνια απέκτησε τη βαρύτητα που της αξίζει. Οι έρευνες αποδεικνύουν πως ο πατέρας διαδραματίζει έναν μοναδικό και κρίσιμο ρόλο στην ανατροφή και καθοδήγηση των παιδιών, σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις του παρελθόντος.
Από την Άντζελα Μολφέτα
Η αυταρχικότητα είναι κατάλοιπο της παλιάς πατριαρχικής στάσης, όπου ο πατέρας επιβαλλόταν δεσποτικά στη γυναίκα και τα παιδιά του, προκαλώντας νευρώσεις και φοβικές αντιδράσεις. Επίσης, ο φαινομενικά αυταρχικός άνδρας, ο οποίος ουσιαστικά έχει γίνει υποχείριο της έξυπνης γυναίκας του, στο τέλος χάνει κάθε σεβασμό από μέρους των παιδιών του, όταν αυτά μεγαλώσουν. Εάν πάλι, ο πατέρας συμμετέχει πολύ λίγο στη ζωή του παιδιού και τον ελάχιστο χρόνο που περνάει μαζί του είναι αυστηρός και επικριτικός, μεταβάλλεται στη φαντασία του ως χωροφύλακας του σπιτιού. Αυτή τη συμπεριφορά, πολύ συχνά, υποστηρίζουν λανθασμένα και οι μητέρες λέγοντας: «Θα το πω στον μπαμπά σου!» ή «Όταν θα έρθει ο μπαμπάς, θα δεις!».
Τα παιδιά αισθάνονται την ανάγκη να βλέπουν στο πρόσωπο του πατέρα τους την αυθεντία, τη δύναμη εκείνη που μπορεί να τα καθοδηγεί. Ο ιδεώδης τύπος πατέρα είναι ο άνδρας που πλησιάζει τα παιδιά του, χωρίς να τους εμπνέει φόβο τα συμβουλεύει και δεν παριστάνει τον παντογνώστη. Κερδίζει την εμπιστοσύνη τους, όχι με το να παίρνει τη θέση του «σεβαστού πατέρα», αλλά με το να συζητά μαζί τους τα προβλήματά τους κι ακόμα με το να διηγείται προσωπικά νεανικά του λάθη και εμπειρίες. Θεωρείται ο προστάτης και ο υπερασπιστής της οικογένειας.
Όταν ο πατέρας απουσιάζει, το πρότυπο του μένει κενό και το παιδί δημιουργεί ένα τείχος απέναντι στους άλλους, το οποίο δυσχεραίνει στη συνέχεια τις κοινωνικές του επαφές. Σε ακραίες περιπτώσεις, η έλλειψη ανδρικής ταυτότητας οδηγεί ακόμα και σε σκληρές συμπεριφορές που φθάνουν μέχρι και την παραβατικότητα.
Οι ώρες που περνούν μαζί, πατέρας και παιδί, είναι σημαντικές για να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον. Ο πατέρας πρέπει να είναι ο πρώτος και ο καλύτερος φίλος του από τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Δεν πρέπει να τον φοβάται, αλλά να τον αγαπά και να τον σέβεται. Και η μητέρα οφείλει να βλέπει θετικά τη σχέση τους, να την ενθαρρύνει και όχι να δημιουργεί εμπόδια.
Ο πατέρας είναι το ίδιο ευαίσθητος με το μωρό, όπως και η μητέρα, και αναλαμβάνει σταδιακά επιπρόσθετους ρόλους για την ολοκληρωμένη πνευματική καθοδήγηση και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Σήμερα, γνωρίζουμε πλέον, πως για την υγιή σωματική, πνευματική και ψυχική ανάπτυξη ενός παιδιού είναι απαραίτητη η φροντίδα και η πολύπλευρη συμβολή του πατέρα.
