Παιδί και εκκλησία

Με αφορμή την Εβδομάδα των Παθών και το Πάσχα, μπορούμε να μάθουμε στο παιδί μας πως ο Χριστός μας έδωσε την ευκαιρία να πιστέψουμε κι εμείς στην αγάπη και στην ομορφιά της ζωής. Ανεξάρτητα από το εάν θα πάτε ή όχι το παιδί σας στην εκκλησία, μπορείτε να του δείξετε πως ο κύκλος της ζωής δεν κλείνει με τον θάνατο, αλλά με τον θρίαμβο της αγάπης για τη ζωή.

Από την Άντζελα Μολφέτα

Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης κοινωνίας, του μοντέρνου παιδαγωγικού συστήματος, των νέων ιδεολογιών και της δυτικής κουλτούρας είναι η αποστασιοποίηση των παιδιών από την οικογένεια, τους γονείς και τον Θεό. Κι όμως, κάθε άνθρωπος από τη στιγμή που γίνεται γονέας επιτελεί το σημαντικότερο έργο, με σκοπό την ανατροφή, τη διαπαιδαγώγηση, την ψυχολογική ωρίμανση και την κοινωνικοποίηση των παιδιών.

Σε αυτήν τη δύσκολη πορεία, όπου όλοι κάνουμε λάθη και κανείς δεν είναι άγιος, οφείλουμε να μεταφέρουμε στο παιδί όλες τις αρετές με υπομονή, πραότητα και αγάπη. Δίνοντας το καλό παράδειγμα, νιώθουμε ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Σε αυτή μας την προσπάθεια, η προσευχή και η πίστη στον Θεό αποτελούν πολύ συχνά, ιδανικό καταφύγιο και μας προσφέρουν τη δύναμη και την υπομονή για να ανταπεξέλθουμε στις εντάσεις της καθημερινότητας.

Οπωσδήποτε, η πνευματική-θρησκευτική αφύπνιση του παιδιού, εξαρτάται κυρίως από την πίστη των γονιών. Με αφορμή τη γιορτή του Πάσχα, που συμβολίζει τη νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο, μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να αποκτήσει μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό του, αρχικά, και στη συνέχεια στην αγάπη, στον κόσμο και εάν το επιθυμούμε και στον Θεό. Πόσο, όμως, μπορούμε να πιέσουμε το παιδί να συμμετέχει στις θρησκευτικές ακολουθίες;

Ελευθερία ή καταπίεση;

Ειδικά, αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, όλοι οι Έλληνες ερχόμαστε πιο κοντά στον Θεό και στην Εκκλησία. Ανεξάρτητα από το πόσο συχνά ή για πόση διάρκεια έχουμε αποφασίσει πως θα παρακολουθούμε τις ακολουθίες για τα πάθη του Χριστού, η συμμετοχή του παιδιού στην εκκλησιαστική ζωή πρέπει να διέπεται από πνευματική ελευθερία, δηλαδή να γίνεται αβίαστα και ελεύθερα.

Εάν πιέζουμε ή εκβιάζουμε τα παιδιά δημιουργούνται τραυματικές εμπειρίες με άσχημες συνέπειες για το μέλλον. Μην ξεχνάμε, ότι ο Θεός δεν είναι αστυνομικός ούτε εισαγγελέας για να τα τιμωρήσει. Το αντίθετο. Με αγάπη, ευσπλαχνία και καρτερικότητα γίνεται συνοδοιπόρος του σε κάθε βήμα της ζωής του.

Προσευχή και Θεία Κοινωνία

• Για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, μια σύντομη προσευχή δίπλα στο κρεβάτι το πρωί και το βράδυ είναι αρκετές και φυσικά, δεν υπάρχει ουδείς λόγος ανησυχίας εάν δεν αποτελούν μέρος του καθημερινού προγράμματος. Με το να είμαστε πιεστικοί και να υπενθυμίζουμε συνεχώς «το καθήκον της προσευχής», δεν θα καταφέρουμε τίποτα.

• Θα ήταν προτιμότερο να μην πιέζουμε τα παιδιά μας με προσευχές μεγάλης διάρκειας, ούτε να επιμένουμε να μας συνοδεύουν σε όλες τις ακολουθίες. Το ζητούμενο δεν είναι να αποκτήσουν ακόμα μια βαρετή υποχρέωση, αλλά να αισθανθούν τη γαλήνη, την ηρεμία και την αγάπη που πλημμυρίζουν την ψυχή στον ναό ή μετά το τέλος της προσευχής.

• Μπορούμε, επίσης, να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να μιλούν στον Χριστό για τις χαρές και τα προβλήματα τους, ακόμα και κατά τη διάρκεια της ακολουθίας ή ακόμα να μιλούν για την πλήξη τους και να ζητούν από τον Θεό να τα βοηθήσει να αισθανθούν την ηρεμία.

• Αν τα παιδιά αισθάνονται πλήξη στην εκκλησία είναι σκόπιμο να μπορούν να μιλήσουν για αυτό το γεγονός. Μπορούμε να αναφερθούμε στο θέμα, σαν κάτι που ενοχλεί και τους μεγάλους. Εάν δεν καταφέρνουμε να συγκεντρωθούμε, προτείνουμε να βγούμε για λίγο έξω από τον ναό και να επιστρέψουμε.

• Όσον αφορά τη νηστεία, τόσο για τα παιδιά όσο για εμάς τους ίδιους, μας δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ασκηθούμε στην εγκράτεια. Ως απόρροια, η νηστεία για τα παιδιά λειτουργεί και θετικά για να τιθασεύσουν τα θέλω και τις επιθυμίες τους, πάντα με ηρεμία και συνεννόηση και ποτέ με καταναγκασμό.