Μπορεί το διαζύγιο να είναι στο DNA μας;
Καμιά μας δεν θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι γνωρίζει τους λόγους που ο γάμος της κατέληξε σε διαζύγιο. Οι λέξεις που θα γραφτούν σε ένα δικόγραφο κρύβουν πολύ περισσότερα συναισθήματα και ένταση απ’ όσο δείχνουν. Μήπως, όμως, οι αιτίες μιας οριστικής ρήξης κρύβονται αλλού; Και μάλιστα στο DNA μας;
Από τη Δέσποινα Σάμψων
Παιδί χωρισμένων γονιών. Κουβαλάμε πάντα μέσα μας όλη την εμπειρία με την πικρή γεύση της. Μπορεί να έχουμε πάρει όλα τα απαραίτητα προληπτικά μέσα, μεγαλώνοντας και αναλαμβάνοντας την ευθύνη ενός γάμου.
Να έχουμε κλείσει συνεδρίες σε σύμβουλους γάμου ή να έχουμε «δουλέψει» το ζήτημα της ουσιαστικής δέσμευσης με τον σύντροφό μας. Να έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα καταλήξουμε, όπως οι γονείς μας που χώρισαν από καπρίτσιο και κουβαλούσαν το στίγμα μιας αποτυχίας.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι δεν θα καταλήξουμε ποτέ σαν τη μητέρα μας που δεν χειρίστηκε σωστά κάποιες καταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά ανακαλύπτουμε ότι τελικά κάτι μας τραβάει πίσω στα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς της μητέρας μας.
Ανιχνεύοντας τον γονιδιακό χάρτη μας
Σύμφωνα με ψυχολογικές έρευνες που έχουν διεξαχθεί στο εξωτερικό, τα γονίδια προβάλλονται ως ένας από τους κυριότερους λόγους που τα διαζύγια επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά, στην ίδια οικογένεια.
Η επικεφαλής της τελευταίας έρευνας, Δρ. Τζέσικα Σαλβατόρε με την ομάδα της ανακάλυψε ότι η γενετική επιστήμη μπορεί να εξηγήσει τις ρίζες των αιτιών που χωρίζουμε.
Με ποιο τρόπο, όμως, οι γενετιστές μπερδεύονται με μια ψυχοθεραπευτική υπόθεση όπως είναι ένας χωρισμός; Η ίδια αναφέρει ότι για παράδειγμα οι νευρωτικοί άνθρωποι τείνουν να βλέπουν τους συντρόφους τους κάτω από ένα αρνητικό πρίσμα και το χαρακτηριστικό αυτό της προσωπικότητάς τους περνάει μέσω του DNA.
Καθώς, λοιπόν, τα περισσότερα στοιχεία της προσωπικότητας μεταδίδονται γενετικά, οι ειδικοί βρίσκουν σε αυτά πολλές απαντήσεις στα επαναλαμβανόμενα διαζύγια στις οικογένειες.
Προς το παρόν, όλα τα πορίσματα δείχνουν ότι οι άνθρωποι, που μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια με χωρισμένους γονείς, παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα δέσμευσης αλλά και μοντέλα συμπεριφοράς που δεν επαρκούν για να διαρκέσει ένας γάμος.
Αυτό, τουλάχιστον, εξηγεί και η υπεύθυνη Δρ. Σαλβατόρε στην έρευνα που δημοσιεύεται στην επιστημονική έκδοση Psychological Science τονίζοντας ότι η ανακάλυψή της ίδιας και της ομάδας της στρέφεται στους γενετικούς παράγοντες και την επίδρασή τους στην μεταφορά από τη μια γενιά στην άλλη.
«Θέλω να ξεφύγω!»
Ποια λύση προτείνει η ειδικός μετά από αυτά τα πρώτα δείγματα των ερευνών; Για την επιστημονική υπεύθυνη, αρκεί να στραφούν οι προσπάθειες των εξειδικευμένων συμβούλων στην ανίχνευση των προβλημάτων που προκύπτουν από διαταραχές προσωπικότητας.
Να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος σε θέματα αφοσίωσης και δέσμευσης αλλά να διερευνώνται οι γνωσιακές διαστρεβλώσεις, δηλαδή όλα τα αβάσιμα, στερεοτυπικά πρότυπα σκέψης τα οποία ενεργοποιούμε κατά τη διαδικασία της επεξεργασίας όλων των ερεθισμάτων και πληροφοριών που λαμβάνουμε.
Προτείνει, επομένως, να δουλέψουμε όλες αυτές τις πεποιθήσεις, τις σφηνωμένες σκέψεις και τις αρνητικές εικόνες που, πολλές φορές προκαλούν διατάραξη της λειτουργικότητάς μας, και να μάθουμε να τις αναγνωρίζουμε ώστε να ελαττώσουμε την επιρροή τους στην κρίση μας.
Μία επιστημονική ανακάλυψη καλό είναι να μας βοηθά να βρούμε λύσεις, όχι να μας προκαλεί απλώς αναστάτωση!
Η γνωσιακή θεραπεία είναι ίσως η πιο κατάλληλη αντιμετώπιση σε αυτή την περίπτωση και μπορεί να αλλάξει τον αρνητικό τρόπο που κάποιοι από εμάς «βλέπουμε» και «αντιμετωπίζουμε» έναν σύντροφο τροποποιώντας την οπτική μας.
Γιατί τελικά αυτό είναι το κέρδος μιας επιστημονικής ανακάλυψης: όχι να σου κάνει τον «έξυπνο» με ένα βαρύγδουπο πόρισμα που θα σε ταράξει αλλά να δείξει την πιο κατάλληλη διαδρομή για να «δουλέψουμε» όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας.
