«Και σπάω το πιάνο που αγαπούσες…» ή σχέσεις εκδίκησης
Τα σαδομαζοχιστικά παιγνίδια ανάμεσα στα ζευγάρια δεν έχουν να κάνουν με ό,τι φαντάζεται κανείς, δηλαδή, δερμάτινα ρούχα και μαστίγια… αλλά με παιγνίδια εξουσίας, έλλειψη σεβασμού και την ηδονή της καταστροφής…
Γράφει η Μαρία Κάλφα Ιατρός,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Συστημική Yπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια
Πρόσφατα γνωστός χορδιστής πιάνων ανάρτησε στο facebook φωτογραφίες ενός βανδαλισμένου και κατεστραμμένου πιάνου συνοδευόμενες με το εξής κείμενo: «Έχω δει έριδες, αντιζηλίες και κακίες ανθρώπων να ξεσπούν στα πιάνα. Έχω δει μάνα να στερεί το πιάνο του παιδιού της, όταν αυτό πήρε το μέρος του πατέρα σε διαζύγιο.
Έχω δει σύζυγο να διεκδικεί δικαστικά πιάνο που του ήταν αδιάφορο μόνο και μόνο για να το στερήσει ως περιουσιακό στοιχείο από την πρώην σύζυγό του… Έχω δει λογιών λογιών μικρότητες… Τέτοιον εκτεταμένο βανδαλισμό όμως, πρώτη φορά συναντώ».
Την αιτία του συγκεκριμένου βανδαλισμού μπορεί να μην την μάθαμε, όμως το ζήτημα της εκδίκησης και της καταστροφικής έκφρασης που έχει σαν στόχο τα αντικείμενα, τους ανθρώπους και τις σχέσεις το γνωρίζουμε καλά.
Γνωρίζουμε επίσης, καλά την ηδονή που προκαλείται στον δράστη καθώς έχει αποδειχθεί επιστημονικά και ποια περιοχή του εγκεφάλου λαμβάνει μέρος σε αυτή τη διαδικασία.
Και μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τις συνέπειες, όταν το αντικείμενο καταστροφής δεν είναι μόνο ένα πιάνο αλλά τα ίδια τα παιδιά ενός ζευγαριού.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όταν οι πράξεις καταστροφής είναι υποχθόνιες, καλά κρυμμένες, όχι άμεσα αντιληπτές ή χειροπιαστές και περιορίζονται στη λεκτική ή μη επικοινωνία του ζευγαριού σε καθημερινή βάση.
Τα σαδομαζοχιστικά παιγνίδια στα ζευγάρια δεν έχουν να κάνουν με ό,τι φαντάζεται κανείς, δηλαδή, δερμάτινα ρούχα και μαστίγια…
Είναι ο τρόπος του σχετίζεσθαι μέσω παιγνιδιών εξουσίας, όπου αυτός που επιτίθεται θεωρεί τον εαυτό του δυνατό, ενώ κατά βάθος είναι αδύναμος, και η ζωή του αποκτά νόημα από την εκδίκηση, καθώς προτιμά να είναι κακός παρά ανασφαλής.
Το δε θύμα επικρατεί αποδεικνύοντας ηδονικά σε ένα κοινό που αποτελείται από φίλους, συγγενείς και γνωστούς την απουσία αγάπης του άλλου.
Το κοινό αυτό είναι απαραίτητο ως θεατής της παράστασης που δίνει ζωντανά το ζευγάρι για να αποφασίσει σαν ένορκος για το ποιος φταίει, όντας ανυποψίαστο για το πόσο αναλώσιμο είναι, καθώς θα χρησιμοποιείται από το ζευγάρι ως συνένοχος στο παιγνίδι τους.
Μπροστά τους θα μαλώνουν, μπροστά τους θα επιδεικνύουν τον έρωτά τους σε έναν φαύλο-κύκλο. Τα ζευγάρια αυτά δυστυχώς δεν χωρίζουν.
Εφ’ όσον όμως ζητήσουν θεραπευτική βοήθεια γίνεται ξεκάθαρο και στους δύο το γεγονός πως καλούνται να δεσμευτούν στο εξής: Στόχος της θεραπείας δεν θα είναι να βρούμε ποιος έχει δίκιο καθώς θα απαγορεύονται οι κατηγορίες του ενός ενάντια στον άλλο, αλλά η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης στο 100% για τον κάθε σύντροφο, η προσωπική ανάπτυξη και αυτοεκτίμηση, η αξιοποίηση του δυναμικού τους παράλληλα με τη βαθιά και όχι επιφανειακή κατανόηση του άλλου, ώστε να οδηγηθούν σε νέες επενδύσεις ζωής υπερβαίνοντας τα μέχρι τώρα πρότυπα του σχετίζεσθαι.
Βιβλιογραφία
Δ.Καραγιάννης «Η Αδικία που Πληγώνει», εκδόσεις Αρμός
Δ.Καραγιάννης «Ερωτας ή Τίποτε», εκδόσεις Αρμός
