Ο υποσυνείδητος λόγος που σας έλκει ένας συγκεκριμένος τύπος άντρα

Οι άνθρωποι μας ελκύουν για πολλούς διαφορετικούς λόγους — κάποιοι από αυτούς συνειδητοί, άλλοι όχι. Ξέρετε όμως, ότι η παιδική μας ηλικία επηρεάζει την ερωτική μας ζωή; Και παρά το γεγονός ότι η παιδική μας ηλικία έχει περάσει, παραμένει παρούσα σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας; Οι σύντροφοι που μας ελκύουν δεν αποτελούν εξαίρεση! Τι ρόλο λοιπόν παίζουν τα παιδικά μας χρόνια στο υποσυνείδητο και τον τρόπο που επιλέγουμε σύντροφο;

Από τη Σοφία Κροκιδά

Μερικοί από τους συνειδητούς λόγους που μας έλκει κάποιος έχουν να κάνουν με το πώς είναι το άτομο εξωτερικά, τις κινήσεις του, τον ήχο τής φωνής του, και άλλα. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι, λιγότερο εμφανείς λόγοι που συμβάλλουν στο πόσο ελκυστικό βρίσκουμε κάποιον.

Και σχετίζονται με ανείπωτες, ακόμη και άγνωστες επιθυμίες για όσα θα μπορούσαμε να ζήσουμε με αυτό το άτομο. Είναι οι επιθυμίες που προέρχονται κατευθείαν από την καρδιά μας, όπως την επούλωση των πληγών μας ή τη συνειδητοποίηση των βαθύτερων δυνατοτήτων που κρύβουμε μέσα μας και συχνά διαφέρουν πολύ από τις επιθυμίες του μυαλού.

Άλλοι παράγοντες που κάνουν κάποιον ελκυστικό για εμάς έχουν να κάνουν με το τι νιώθουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί του και το πώς πιστεύουμε ότι μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μας. Μπορεί να πιστεύουμε ότι θα μας θεραπεύσει, θα μας φέρει πάθος, θα μας διευκολύνει τη ζωή ή θα την κάνει πιο χαρούμενη.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων φθάνει στην ενηλικίωση με κάποιο βαθμό αγιάτρευτης πληγής από την παιδική ηλικία, μειωμένη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.

Κατά συνέπεια, δεν θεωρούμε ότι είμαστε ολοκληρωμένοι ή επαρκείς. Αυτό λοιπόν που συχνά κάνει κάποια άτομα ιδιαίτερα ελκυστικά για εμάς είναι ότι όταν είμαστε μαζί τους νιώθουμε τον εαυτό μας ως πιο ολοκληρωμένο.

Κατά τη διάρκεια μιας σχέσης μπορεί να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας που τα θεωρούμε ανολοκλήρωτα και έτσι να αρχίσουμε να τα δουλεύουμε.

Η διαδικασία θεραπείας περιλαμβάνει μια προθυμία από την πλευρά μας να φέρουμε αποδοχή, αγάπη και συνειδητοποίηση στα κομμάτια του εαυτού μας που χρειάζονται φροντίδα και συμπόνια και να είμαστε ανοιχτοί στο να μας αποδεχτούν οι άλλοι.

Όταν πια η εμπιστοσύνη στη σχέση μας είναι αληθινά βαθιά οι πληγές του παρελθόντος που δεν είχαμε προσέξει είναι φυσικό να έρθουν στην επιφάνεια. Και με τον κατάλληλο σύντροφο στο πλευρό μας, αυτό που στο παρελθόν μας ήταν αφόρητο μπορεί πια να γεννηθεί.

Αυτό που καταπιέζαμε και αρνούμασταν μπορεί να βγει στο φως της επίγνωσής μας. Με αυτόν τον τρόπο οι σχέσεις μας βοηθούν να μετατρέψουμε τον πόνο σε αγάπη και να γιατρέψουμε τις πληγές μας.

Δυστυχώς υπάρχει ένα ευρύ φάσμα εμπειριών ικανών να μας πληγώσουν

Το να ζούμε σε μια οικογένεια όπου όλες οι αλληλεπιδράσεις είναι επιφανειακές και ρηχές μπορεί να προκαλέσει μια πληγή που θα περιορίσει την ικανότητα μας για ουσιαστικές σχέσεις με άλλους.

Σωματική ή συναισθηματική κακοποίηση, παραμέληση, απόρριψη, ακραίες τιμωρίες, ταπείνωση, γελοιοποίηση και εγκατάλειψη, όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν την πηγή μη επουλωμένων πληγών.

Το να μεγαλώνει κανείς συνεπάγεται αναπόφευκτα πως θα περάσει δοκιμασίες, αγώνες, προκλήσεις, και δυσκολίες. Επίσης, κάποιες περιστάσεις είναι ακραίες όσον αφορά τον βαθμό βίας, βασάνων, και τρόμου όπως σε περιόδους πολέμου ή όταν οι φροντιστές είναι βαριά τραυματισμένοι ψυχικά.

Όταν κάποιος δεν έχει πάρει την υποστήριξη, τη στοργή και την προσοχή που χρειάζεται όταν βιώνει μια τραυματική περίοδο, τότε ο πόνος εσωτερικεύεται και γίνεται μια βαθιά, ανοιχτή πληγή. Και η αποκατάσταση της μπορεί να προκύψει μόνο μέσω της στοργικής προσοχής και της άνευ όρων αποδοχής από κάποιον άλλο.

Η διαδικασία, ωστόσο, ενεργοποιεί εκ νέου τον πόνο της παραμέλησης ή των ανεκπλήρωτων αναγκών του παρελθόντος που συνεχίζουν να μένουν ανεκπλήρωτες στο παρόν. Κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρχει προθυμία ώστε το άτομο να ξυπνήσει τον πόνο των τραυματικών εμπειριών του που μπορεί να είναι βαθιά θαμμένες μέσα του. Αλλά μέχρι να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να φωτιστούν με συμπόνια, τότε η επούλωση των πληγών είναι αδύνατη.

Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει κάποιο ακραίο τραύμα ή έχουν τραυματιστεί συναισθηματικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Σε κάποιες περιπτώσεις ένιωσαν ότι δεν ανήκαν ή δεν ήθελαν να ανήκουν στην οικογένεια στην οποία μεγάλωναν.

Και, αδυνατώντας να αλλάξουν την κατάσταση που βίωναν ή να προσαρμοστούν, απέρριψαν τον κόσμο τους σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν μια πιο ανεκτή πραγματικότητα.

Φυσικά, κάτι τέτοιο απαιτεί θάρρος και επινοητικότητα, καθώς περιλαμβάνει την  προθυμία να ρισκάρουμε τους δεσμούς μας με ανθρώπους που έχουν βασιστεί σε μη υγιείς οικογενειακές αξίες. Μια δυνατή, συμπονετική σχέση μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη υποστήριξη ώστε να διαλυθούν τα παλιά, δυσλειτουργικά μοτίβα της οικογένειας και να κλείσουν οι πληγές.

Όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται, αυτοί που έχουν τα στοιχεία και τις τάσεις αυτών που μας μεγάλωσαν και μας πλήγωσαν είναι αυτοί που βρίσκουμε και πιο ελκυστικούς.

Αυτό δεν συμβαίνει επειδή θέλουμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας αλλά γιατί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε πιο εύκολα να προσεγγίσουμε το παρελθόν μας κα τα συναισθήματα που χρειάζονται την προσοχή μας.

Ελάχιστοι από εμάς μπαίνουν σε μια σχέση με τη συνείδηση της φύσης των τραυμάτων τους. Κι όμως, σε μια σχέση βαθιά και ουσιαστική υπάρχει η φυσική τάση να βγάζουμε προς τα έξω όλα όσα παλιότερα αρνούμασταν ή κρατάγαμε μέσα μας.

Το αίσθημα ασφάλειας και συμπόνιας που υπάρχει σε μια σχέση αναγκάζει την ανάδυση αυτού που απαιτεί φροντίδα. Το βάθος της επιθυμίας που έχουμε να βιώσουμε την ολότητα μας μάς επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνθήκες στις οποίες βρεθήκαμε ως παιδιά και νέοι ενήλικες.

Αυτή η επιθυμία συχνά καθοδηγείται από την αποφασιστικότητα να απελευθερωθούμε από τους περιορισμούς ενός εσωτερικού κόσμου που δεν μας αφήνει να ζούμε πλήρως τη ζωή μας, με αυθεντικότητα, ακεραιότητα και πάθος.

Είναι αυτή η αμοιβαία υποστήριξη που μπορεί να προσφέρει η σχέση δύο ανθρώπων που μας επιτρέπει να απελευθερωθούμε επιτέλους από τις αλυσίδες του παρελθόντος.

Η διαδικασία αυτή φυσικά και δεν είναι μονόπλευρη

Παρόλο που μερικές φορές φαίνεται ότι ο ένας σύντροφος είναι ο «ασθενής» που χρειάζεται φροντίδα και ο άλλος ο «πάροχος», αυτό γενικά δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, και οι δύο σύντροφοι χρειάζονται θεραπεία και θα πρέπει να καταβάλουν προσπάθειες με διαφορετικούς τρόπους για να ανακτήσουν την ολότητά τους.

Τείνουμε να ελκόμαστε περισσότερο από αυτούς με τους οποίους βιώνουμε «ταιριαστά τραύματα», δηλαδή, εκείνους με τους οποίους μπορούμε να επικοινωνήσουμε πιο αποτελεσματικά με τον θαμμένο ή τον απορριφθέντα πόνο στον οποίο πρέπει να έχουμε πρόσβαση.

Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι δύσκολη και συχνά πιο παρατεταμένη από όσο νομίζουμε ότι θα έπρεπε. Γενικά δεν είναι μια απόφαση που λαμβάνεται σκόπιμα ή ακόμα και συνειδητά. Είναι μάλλον μια κατάσταση στην οποία είναι ανοιχτά τα ζευγάρια όταν αισθάνονται εμπιστοσύνη και υποστήριξη.

Σε αυτές τις στιγμές υπάρχει μια διαισθητική επίγνωση ότι μπορούμε να ανακτήσουμε με αυτόν τον άνθρωπο την ολότητά μας.  Αυτή η αναγνώριση είναι το κίνητρο για να ξεπεραστεί η αντίσταση που είναι φυσικό να βιώνει κανείς όταν καλείται να αντιμετωπίσει οδυνηρές και τρομακτικές εμπειρίες.

Δεν είναι περίεργο που τόσοι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν ζωές «ήσυχης απόγνωσης» αντί να αντιμετωπίσουν τους δαίμονές και τους φόβους τους.

Πρόκειται για μια διαδικασία που απαιτεί θάρρος, δύναμη, δέσμευση και ίσως το πιο σημαντικό, την υποστήριξη ενός συντρόφου που είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει. Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος είναι στρωμένος με εκπλήξεις, αποτυχίες και νίκες. Και όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται, οι ανταμοιβές είναι σπουδαίες.