Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό
Το γκράφιτι στον τοίχο του παλιού σπιτιού στα Αναφιώτικα έγραφε: « Όταν δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, μένεις με τον χειρότερο». Η νεαρή κοπέλα που μου έδειξε το γκράφιτι και έθεσε τον προβληματισμό αναρωτιόταν, αν αυτό που της έμεινε από τη σχέση της ήταν πράγματι ένα ταπεινωτικό, άδικο και υβριστικό τέλος που δεν της άξιζε συνοδευόμενο από ένα επώδυνο, συναισθηματικό μούδιασμα….
Γράφει η Μαρία Κάλφα
Ιατρός, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας,
Συστημική Yπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια
Όταν την ρώτησα αν αυτό που έδωσε ήταν πράγματι ο καλύτερός της εαυτός απάντησε πως «όχι, δεν ήταν τελικά ο καλύτερός της εαυτός» και πως εάν ήθελε να συμπληρώσει το γκράφιτι θα έγραφε σε συνέχειά του: «αλλά άμα καταφέρεις και τον φτιάξεις τότε δημιουργείται ένας εαυτός πολύ καλύτερος από αυτόν που έδωσες».
Τι σημαίνει «δίνω τον καλύτερό μου εαυτό»;
Πότε τον δίνω και τι προσδοκώ; Tι επιδιώκω να κερδίσω; Και εάν μόνο δίνω χωρίς να αναπτύσσομαι συγχρόνως, χωρίς να παίρνω και να εμπλουτίζομαι τι ανάγκες μου υπηρετώ; Σε ποιόν τον δίνω; Μου τον ζήτησε ή τον προσφέρω θυσία στο πρόσωπο του άλλου που τον έχω θεοποιήσει ικετεύοντας για προσοχή και συναισθηματική ικανοποίηση που κάποτε δεν έλαβα;
Τελικά, ίσως, νομίζω πως είναι ο καλύτερός μου εαυτός, προσαρμοσμένος στις ανάγκες του άλλου που πιστεύω ότι γνωρίζω ποιες είναι, αγωνιώντας για την ικανοποίηση των δικών μου αναγκών που δεν γνωρίζω ποιες πραγματικά είναι;
Ας αναρωτηθούμε μήπως…
Μήπως αγνοώντας τα δύσκολα κομμάτια της δικής μου ύπαρξης, τα σκοτεινά μου σημεία έχω προσφέρει έναν ψευδή εαυτό, ενώ ο αληθινός μου, ο αυθεντικός εαυτός δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη;
‘Όταν ακόμη οι σπόροι της αδιαφοροποίητής ομορφιάς του προσώπου μου δεν έχουν ακόμη καλλιεργηθεί; Όταν μοναδικός καθρέφτης μου είναι το ατελές πρόσωπο του άλλου;
Μήπως ο εαυτός που έδωσα και που νόμιζα ο καλύτερος ήταν απλά δέσμιος της ανάγκης και όχι αποτέλεσμα ελευθερίας που συναντά το πρόσωπο του άλλου και ομορφαίνει στη συνάντηση;
Mήπως ο εαυτός που έδωσα αντί να αναζητεί δικαίωση ήρθε η ώρα να προχωρήσει σε προσωπική ευθύνη, ωρίμανση και αυτοεκτίμηση, ώστε να του επιτραπεί και η κατανόηση του άλλου;
Mήπως είναι η στιγμή που η ορμή και το πάθος μου να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για μια αξιοποίηση του δυναμικού μου μέσω της διεργασίας της αυτογνωσίας;
Mας αξίζει ο καλύτερός μας εαυτός εφόσον πρώτα φωτίσουμε τις σκοτεινές του πλευρές κι όταν έρθει η ώρα να τον προσφέρουμε δεν θα λιγοστεύει αλλά θα εμπλουτίζεται, θα ανθίζει χαρμόσυνα και σίγουρα θα μας είναι πολύ ελκυστικός.
