Επτά λόγοι για τους οποίους χρειαζόμαστε ένα σχολείο… για γονείς
Η ανατροφή των παιδιών δεν έχει να κάνει με τεχνικές, έχει να κάνει με την κατανόηση των παιδιών και την ανάλογη καθοδήγησή τους στο ταξίδι τους να γίνουν υπεύθυνοι ενήλικες. Συχνά αντί να καθοδηγούν, οι γονείς τείνουν να κυβερνούν τη ζωή τους. Με τον ζήλο τους να προστατέψουν τα παιδιά τους, εν αγνοία τους τα βλάπτουν. Παρακάτω αναφέρονται επτά λόγοι για τους οποίους μάλλον… πρέπει να υπάρχει σχολείο για γονείς!
Από τη Μαρία Καλοπούλου
Υπάρχει ανάγκη να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ της υπερ-γονικής μέριμνας και της υπογονικής μέριμνας. Να είσαι αυστηρός και υποχωρητικός – γιατί κάπου ανάμεσα σε αυτά τα άκρα βρίσκεται ο ορισμός του καλού γονέα.
1. Δεν έχουν ιδέα για τους στόχους τους για τα παιδιά
«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναρωτηθούν οι γονείς είναι «τι θέλετε για το παιδί σας;». Το να λέμε απλώς «θέλω το καλύτερο για το παιδί μου» δεν αρκεί. Ποιος είναι ακριβώς ο στόχος σας;
Θέλετε το παιδί σας να είναι ευτυχισμένο ή όχι; Θέλετε να γίνει ένα υπεύθυνο, ανεξάρτητο άτομο ή πάντα εξαρτημένο από τους άλλους; Σκεφτείτε τους στόχους σας. Εστιάστε στον προορισμό μας και, στη συνέχεια, ανακαλύψτε τρόπους να το κάνετε.
2. Περιορισμός της δημιουργικότητας και της ελευθερίας των παιδιών
Αν παρατηρήσετε τα παιδιά, είναι χαρούμενα, περίεργα, ατρόμητα, στοργικά, χωρίς άγχος και με φαντασία. Όλοι γεννηθήκαμε έτσι. Οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν αυτές τις ιδιότητες, αλλά τις βλάπτουν εν αγνοία τους.
Εάν ένα παιδί δεν τρώει φαγητό, του λένε, «φάε αλλιώς θα έρθει ο μπαμπάς». Και εν αγνοία του, ενσταλάξτε ένα αίσθημα φόβου σε ένα μικρό παιδί. Ομοίως, οι γονείς συχνά λένε στα παιδιά τους: «Μελέτη τώρα. Οι εξετάσεις πλησιάζουν».
Αυτό οδηγεί στην εισαγωγή φόβου και άγχους στη ζωή των μαθητών. Είναι σημαντικό ως γονιός να κατανοήσετε τις επιπτώσεις των πράξεών σας μακροπρόθεσμα.
3. Χάνοντας την ψυχραιμία όταν ένα παιδί γίνεται παράλογο
Όταν ένα μωρό αρχίζει να μπουσουλάει, συχνά κρατάμε ένα παιχνίδι σε απόσταση ώστε να μπουσουλήσει και να το πάρει. Μόλις το παιδί φτάσει στον προορισμό, παίρνουμε το παιχνίδι και το τοποθετούμε πιο μακριά από το μωρό.
Το μωρό μας κοιτάζει, χαμογελάει και ξεκινάει πάλι το ταξίδι. Το επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά και το μωρό μας απαντά χαμογελώντας. Αναρωτηθήκατε ποτέ, ποια θα ήταν η αντίδρασή μας αν κάποιος συμπεριφερόταν μαζί μας έτσι;
Πόσο συχνά φωνάζουν οι γονείς στα παιδιά τους όταν οι πράξεις τους, τους εκνευρίζουν; Πηγαίνετε σε ένα εμπορικό κέντρο και συχνά θα βρείτε γονείς να φωνάζουν στα παιδιά τους και να τους λένε να συμπεριφέρονται σωστά.
Το λεξικό ορίζει ένα παιδί ως «ανώριμο ή ανεύθυνο άτομο». Προορίζονται να συμπεριφέρονται έτσι, αλλά δεν θα έπρεπε η αντίδραση ενός γονέα να είναι ώριμη και υπεύθυνη;
4. Τεταμένη σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών
Τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, η κοινωνία έχει προχωρήσει σχεδόν σε κάθε τομέα – οι άνθρωποι έχουν περισσότερα χρήματα, καλύτερα αυτοκίνητα, οι μαθητές είναι πιο έξυπνοι – αλλά η σχέση μεταξύ γονέων και μαθητών έχει γίνει δύσκολη.
Επίσης, καθώς τα παιδιά μπαίνουν στην εφηβεία τους, η σχέση αποκτά εριστικό χαρακτήρα. Περισσότερο από τη γενιά, είναι το χάσμα επικοινωνίας μεταξύ των δύο που οδηγεί σε τεταμένες σχέσεις. Έτσι, η πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι γονείς είναι να καταλάβουν πώς να επικοινωνούν με τα παιδιά τους ώστε να γνωρίσουν τον κόσμο τους.
Η δουλειά των γονιών είναι παρόμοια με των γιατρών. Ο γιατρός πρώτα διαγιγνώσκει ένα πρόβλημα πριν το αντιμετωπίσει. Ομοίως, οι γονείς πρέπει να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που ενοχλεί το παιδί.
Για παράδειγμα, εάν η περιέργεια ενός παιδιού μειώνεται, θα πρέπει να προσπαθήσει να βρει γιατί μειώνεται και στη συνέχεια να το αντιμετωπίσει ανάλογα.
Επίσης οι γονείς πρέπει να κάθονται με τα παιδιά τους και να θέτουν κοινούς στόχους και στη συνέχεια να εργαστούν όλοι για την επίτευξή τους. Έτσι θα υπάρξουν λιγότερες συγκρούσεις στο σπίτι.
5. Τα παιδιά έχουν στρες
Υπάρχουν ειδήσεις και αναφορές για αυτοκτονίες που διέπραξαν μαθητές επειδή δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το άγχος. Συχνά το άγχος οφείλεται στις υψηλές προσδοκίες των γονιών από τα παιδιά τους.
Όταν οι γονείς πιέζουν τα παιδιά τους να επιτύχουν καλούς βαθμούς, σπέρνουν τους σπόρους του άγχους και της φτωχότερης ευημερίας, λένε πολλές μελέτες.
Όταν οι μητέρες και οι πατέρες εκτιμούν δυσανάλογα τα επιτεύγματα και αυτό έχει συνέπειες. Οι γονείς πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία σχετικά με τη συμπεριφορά των παιδιών. Περιμένουν πάρα πολλά από τα παιδιά.
6. Στυλ ανατροφής εμπνευσμένο από την παιδική τους εμπειρία
Είμαστε εκτεθειμένοι στη γονική μέριμνα από την παιδική μας ηλικία. Με βάση τον τρόπο που μας αντιμετώπισαν οι γονείς μας, αποφασίζουμε υποσυνείδητα τι είναι μια καλή πρακτική ανατροφής και τι όχι.
Όταν γινόμαστε γονείς, φροντίζουμε να μην υποβάλλουμε τα παιδιά μας σε πρακτικές που δεν μας άρεσαν ως παιδιά, ξεχνώντας συχνά ότι δεν είναι απαραίτητο τα παιδιά μας να αισθάνονται το ίδιο όπως εμείς.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε άτομο είναι διαφορετικό και έτσι είναι και οι αντιδράσεις του σε κάθε κατάσταση. Ενώ οι γονείς δεν θέλουν το κακό για τα παιδιά τους, σπάνια αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο της ανατροφής των παιδιών τους στη ζωής τους. Ως εκ τούτου, οι τεχνικές που λειτούργησαν για εμάς μπορεί να μην λειτουργούν για τα παιδιά μας και το αντίστροφο.
7. Δεν είναι έτοιμοι για γονική μέριμνα ή να εξελιχθούν ως γονιοί
Ας το δεχτούμε. Οι γονείς δεν είναι Θεός. Μπορούν επίσης να κάνουν λάθη. Οι γονείς πρέπει να είναι ανοιχτοί στη μάθηση, την εμπειρία, τον πειραματισμό.
Θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη σκέψη ότι είναι αυθεντίες (ανατροφή κατά την οποία οι γονείς έχουν πάντα δίκιο και το παιδί δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει) ή την υποχωρητική στάση (τρόπος ανατροφής όπου οι γονείς εκπληρώνουν κάθε απαίτηση του παιδιού τους).
Και τα δύο είναι επιβλαβή. Πρέπει να καταλάβουν ότι και αυτοί μπορούν να κάνουν λάθη, και ως εκ τούτου θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να εξελιχθούν ως γονείς.
