Να σου πω μια ιστορία πραγματικού έρωτα;

Έτσι, για να έχουμε διάκριση ανάμεσα στον έρωτα και το μεγαλείο του, με την εγωιστική και μικρόνοα έκφρασή του που τον θέλει να κατέχει, να ελέγχει και να εξουσιάζει, για να «νομίζουμε» ότι υπάρχει.

Γράφει η Ελένη Αϋφαντή,
Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης, Life coaching

Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν, γεννήθηκε ένα μικρό σύννεφο μέσα σε μια μεγάλη καταιγίδα στη Μεσόγειο. Μα, δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς τον Νοτιά.

Όταν έφτασαν εκεί, στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους λαμπίριζε η χρυσαφένια άμμος της ερήμου. Ο άνεμος συνέχιζε να φυσάει για να τα σπρώξει προς τα δάση του Νότου, καθώς στην έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.

Όμως, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους, έτσι και ένα από αυτά αποφάσισε  ν’ απομακρυνθεί από τα άλλα, για να γνωρίσει τον κόσμο.

Ο άνεμος του φώναζε να μην φύγει, γιατί η έρημος είναι παντού ίδια, ενώ εκεί που πάνε υπάρχουν φανταστικά βουνά και δέντρα!

Το νεαρό σύννεφο, ήταν ανυπότακτη φύση, δεν υπάκουσε και άρχισε την περιπλάνησή του.  Χαμήλωνε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να γίνει μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο.

Τριγυρνούσε χαρούμενο εδώ και εκεί, όταν πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Ήταν και εκείνος νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή το νεαρό σύννεφο ένιωσε την καρδιά του να ερωτεύεται τη χρυσή κόμη του αμμόλοφου.

– Καλημέρα, πώς είναι η ζωή εκεί κάτω; το ρωτάει.
– Καλά είναι, έχω τη συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;

– Καλά είναι κι εδώ, υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ να τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
– Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.

– Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
– Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.

– Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στον Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
– Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;

– Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
– Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους. Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.

Τώρα, ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει, γρήγορα όμως, του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
– Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ’ έχω ερωτευθεί και θα ‘θελα να μείνω εδώ για πάντα.
– Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.

– Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες βροχής και παρέμειναν αγκαλιασμένοι μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο.

Το επόμενο διάστημα, ο μικρός αμμόλοφος καλύφθηκε με κάθε λογής λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν, νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους ταξιδιώτες με τη σκιά των δέντρων της.

Και όλα αυτά επειδή κάποια μέρα ένα ερωτευμένο σύννεφο δεν φοβήθηκε να δώσει τη ζωή του για την Αγάπη.