Η ευτυχία να ζεις στη Μεσόγειο!
Όταν σκεπτόμαστε εικόνες από τα καλοκαίρια της Μεσογείου, τι μας έρχεται στον νου; Χρυσές αμμουδιές και ασημένια βράχια που λούζονται στο χρυσό φως του ήλιου και γαλάζια, πράσινα, μπλε νερά της θάλασσας και αφροί λευκοί των κυμάτων… Μερικές σκόρπιες ιδέες…
Από τη Μαρία Καλοπούλου
Στη «Μεσόγειο» του Μπροντέλ «Τα καράβια αρμενίζουν. Τα κύματα επαναλαμβάνουν το τραγούδι τους. Οι αμπελουργοί κατηφορίζουν από τους λόφους των Cinque Terre στη γενοβέζικη Ριβιέρα. Στην Προβηγκία και στην Ελλάδα τινάζουν τα δέντρα για να πέσουν οι ελιές. Στη ήρεμη λιμνοθάλασσα της Βενετίας ή στα κανάλια της Τζέρμπα οι ψαράδες τραβούν τα δίχτυα τους. Οι ξυλουργοί κατασκευάζουν βάρκες ίδιες με κείνες του χτες… Και για μια ακόμη φορά κοιτάζοντάς τους βρισκόμαστε εκτός χρόνου…»
Πουθενά, άλλος τόπος τόσο ευλογημένος. Πουθενά τόπος που να βγάζει τόσο ευλογημένους καρπούς, τόσο όμορφες, ζεστές, πύρινες γυναίκες, τόσο μεθυστικό κρασί, τόσο χυμώδη φρούτα… Υπάρχει άλλος τόπος που να ακουμπάει τόσο γλυκά το πράσινο μέσα στη θάλασσα και να εναλλάσσει τα τοπία και τα χρώματα τόσο αρμονικά, τόσο σοφά;
Ευτυχώς, η υφήλιος ανακαλύπτει κάθε φορά ξανά και ξανά τη Μεσόγειο. Το λάδι της ελιάς, την ευλογημένη μαστίχα, τα φρούτα, το κρασί, τη μεσογειακή διατροφή, τις μεσογειακές μυρωδιές, τη μεσογειακή ομορφιά. Η Μεσόγειος λατρεύεται ξανά ως η μεγάλη θεά, τροφός και μάνα των ταξιδευτών, των πιο ανήσυχων, θαλασσοπόρων, των πιο δραστήριων, ερωτικών, όμορφων ανθρώπων.
Μέσα στους ελαιώνες και τους αμπελώνες της γεννήθηκαν οι πιο σπουδαίοι πολιτισμοί, οι πιο αρχαίες γλώσσες. Η εύφορη «λεκάνη» πλημμύρισε τον κόσμο με τους χυμούς της ζωής και της γνώσης, με λάδι, κρασί, και φρούτα που παρόμοια πουθενά αλλού στον κόσμο δεν θα βρείτε.
Είχε δίκιο ο Φερνάντ Μπροντέλ. Το ταξίδι στη Μεσόγειο είναι μια συνάντηση με πράγματα πολύ παλιά που είναι ακόμη ζωντανά. Ένα ξάφνιασμα μπροστά στην εξαιρετική νεότητα πραγμάτων, πολύ παλιών που για άλλη μια φορά κοιτάζοντάς τα αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε εκτός χρόνου.
Η Μεσόγειος σαν μαγική γαλέρα θα μας ταξιδεύει μέσα στους αιώνες, όσους τυχερούς γεννηθήκαμε πάνω στο μαγικό της κατάστρωμα.
Και με αφορμή αυτά, σκεφθείτε τις δικές σας μαγικές εικόνες, τις δικές σας αναμνήσεις από το παρελθόν και παρόν.
– Τη θαλασσινή αύρα που διαπερνά τα πυρωμένα σοκάκια…
– Τις ευωδιές από τις μιμόζες, τα τριαντάφυλλα, τα γιασεμιά, τις γαρδένιες, και τις νύχτες το μεθυστικό άρωμα των νυχτολούλουδων…
– Τους κήπους ή απλά μια γλάστρα με την έκρηξη των χρωμάτων από τις βουκαμβίλιες, τα γεράνια και τα γαρίφαλα…
– Τα καυτά μεσημέρια με τον ιδρώτα στο μέτωπο και το τρελό ξεφάντωμα των τζιτζικιών να σμίγει με τον αέρα που περνά μέσα από τα πεύκα…
– Τα απογεύματα με ένα ξυλάκι ή χωνάκι παγωτό να λιώνει στο χέρι…
– Τα βότσαλα που πετάμε στο νερό, τα μακροβούτια και οι πατητές με χάχανα και φωνές…
– Οι καρδιές και τα ονόματα πάνω στην άμμο, τα κάστρα που τα πήρε το κύμα…
– Η μαστίχα υποβρύχιο και το παγωμένο νερό…
– Οι ευωδιές και οι γεύσεις αλλά και το «κρακ» από το άνοιγμα ενός καρπουζιού ή πεπονιού, μόλις κομμένα από το μποστάνι…
– Τα βράδια με μουσικές και παρέες κάτω από την κληματαριά με παγωμένο κρασί, ούζο ή ρακή…
– Η μυρωδιά της ζουμερής ντομάτας με φέτα και ρίγανη, τα φρεσκομαγειρεμένα γεμιστά, ο μυρωδάτος δυόσμος στους κεφτέδες, τα ψάρια που τσιτσιρίζουν στο τηγάνι…
– Η γλύκα των σύκων και των μούρων, τα αγκάθια των φραγκόσυκων, τα ηλιοτρόπια και τα στάχυα…
– Τα ηλιοβασιλέματα, όταν ο ήλιος σκάει στο βάθος του ορίζοντα μέσα στη θάλασσα, και βάφει πορτοκαλί, κόκκινο για να καταλήξει μοβ τον ουρανό, ενώ στο βάθος πλέει ένα πολύχρωμο καίκι, ή σηκώνει λευκά πανιά ένα ιστιοπλοϊκό…
– Οι φιλήδονες φεγγαρόλουστες βραδιές σε μία καλοκαιρινή Εδέμ, το αισθησιακό πάθος, η εφήμερη φλόγα, η ηδυπάθεια μίας μεσογειακής νύχτας…
– Το παράθυρο με τα γαλάζια παραθυρόφυλλα, το σιδερένιο μπαλκόνι με θέα στη θάλασσα του ονείρου… που σου θυμίζει γιατί είναι ευτυχία να ζεις στη Μεσόγειο…
